Volgend spelen, zo doe je dat
De mooiste ontdekkingstocht begint op je eigen vloerkleed. Doe zo weinig mogelijk zelf, volg je kind in het spel en je zult verbaasd staan over wat je leert.
Als zelfs een wandelingetje met elkaar op zondag niet meer kan
Nico is in de twintig woont na wat omzwervingen nu met veel plezier op een woongroep van Philadelphia. Hij is er op zijn gemak. Zijn ouders wonen dichtbij, ze komen een paar keer per week op bezoek. Hij heeft leuk werk. Nico zit goed in zijn vel en dan breekt de coronacrisis uit.
Annette, zijn moeder vertelt: ‘We staan dichtbij Nico, we zijn als ouders enorm betrokken. Altijd als we op bezoek komen, knuffelen we en houden we elkaar vast. Hoe belangrijk dat is, besef ik nu pas. Nu we elkaar niet meer kunnen zien. Elkaar niet meer kunnen vasthouden grijpt veel dieper in dan je denkt.’
‘Nee, tenzij’-bezoekregeling
Tot twee weken geleden, maakten de ouders van Nico dankbaar gebruik van de ‘nee tenzij’-bezoekregeling. Elke zondag gingen ze met elkaar wandelen. ‘Dat was fijn,’ knikt Annette, ‘dat dat kon. Maar nu is er op mijn werk corona geconstateerd en kunnen we elkaar helemaal niet meer zien. Ik heb zelfs al collega’s die ziek zijn.’
Henk, Nico's vader, vult aan: ‘Nico mag gewoon naar buiten, als hij maar anderhalve meter afstand houdt. Er mag alleen niemand de woongroep in. En dus hadden we in ieder geval elke week even echt contact. Ook al was het minimaal omdat we afstand moesten houden.’
Af en toe een klein praatje, zo belangrijk voor hem én voor ons.
Annette, moeder van Nico
Annette: ‘We spraken over de dagelijkse dingen, niets bijzonders. Nico kon dan even zijn verhaal kwijt. We waren even in elkaars nabijheid.’
Alleen videobellen
Nu moeten ze het doen met videobellen. Maar dat is toch echt niet hetzelfde als samen aan tafel zitten of een wandeling maken. Annette: ‘We horen niet alles, voelen hem niet en raken steeds een beetje meer uit Nico’s leven. En dat is niet alleen lastig voor ons, maar ook voor Sjoerd, zijn jongere broer. Sjoerd heeft autisme en gaat niet meer naar school. Hij ging vaak mee als we bij Nico langs gingen. Dan deden ze samen een spelletje of gingen naar de soos. Dat liep net een beetje, het was zo leuk om te zien hoe Sjoerd daarvan opfleurde.’
Henk: ‘Als we beeldbellen zit Nico in zijn haar te wroeten en hij slaapt slecht. Allemaal tekenen dat het niet lekker gaat. Ook al zegt hij dat hij het wel snapt. Hij was bezig met een opleiding voor keukenassistent, dat is nu weggevallen. Al zijn structuur is weg. Het is zwaar, maar we hebben geen keuze. Voorlopig blijft de situatie zoals die is.’
Praten helpt soms
Elkaar niet kunnen zien, voor een langere tijd is voor niemand goed. Niet voor je kind dat in de woongroep moet blijven, maar ook niet voor jezelf. Gelukkig komt er nu stap voor stap meer ruimte. Toch kan je de behoefte hebben om er eens met iemand over te praten. Sophi heeft een luisterend oor voor je beschikbaar. Iemand die meedenkt, niet oordeelt, alleen vragen stelt. Meld je aan.
Ik wil wel even in gesprek