Anna heeft een ernstige meervoudige beperking. Hoe is dat voor haar broer Mees?

‘Het is ook vré-se-lijk zwaar voor je zoontje.’

Ik slik een opmerking door en kijk naar Anna die haar t-shirt omhoog trekt. Ze rukt zo hard aan de romper dat de knopjes losschieten. Tevreden aait ze over haar blote buik.

‘Nou deze jongen komt echt niks te kort hoor’ zeg ik kattiger dan de bedoeling is. Ik aai Mees over z’n hoofd.

Terwijl ik de romper van Anna Sophie weer probeer vast te maken som ik een paar vaste argumenten op waarom broertje Mees echt niks tekort komt, ook niet beter weet en een heel fijn leven heeft.

Verantwoorden. Het zou niet nodig moeten zijn.

En toch doe ik het. Het is niet voor het eerst dat ik word gewezen op het welbevinden van Mees. Men heeft regelmatig medelijden met Mees. Omdat, ik citeer een veel gehoorde opmerking: het zielig is dat hij zo’n zus heeft.

Hij zou niet genoeg aandacht krijgen, omdat de aandacht naar Anna uitgaat. Hij zou soms moeten meehelpen. Hij moet rekening houden met Anna. Hij heeft last van haar geluiden en haar buien. Hij zou niet spontaan samen met zijn zus naar een indoor speeltuin kunnen.

Ja. Dus, nou en? Ben ik nu gezakt als curling moeder?

De andere kant: je kind pamperen, alle obstakels weghalen en je kind behandelen als prinsen en prinsessen is mishandeling. Aldus de Deense psycholoog Bent Hougaard, in een artikel over curling ouders.

Lieve Mees, ik ben ervan overtuigd dat het anders is om met Anna Sophie als zus op te groeien. Je leert omgaan met teleurstellingen. Je leert om rekening te houden met anderen. Je grenzen aan te geven. Je zorgt. Je troost. Je ziet ons verdriet en onze liefde. Je leert dat het leven niet maakbaar is.

Laten we het samen gaan ontdekken in plaats van vooraf problematiseren.

Laten we blijven praten en ervaringen delen. Laten we verdriet en verlies normaliseren. Het hoort gewoon bij het leven. Zonder verdriet geen geluk. Zonder verlies geen liefde! Dat is wat jij leert dankzij je zus.

En verder… Privé voorstellingen van cliniclowns. Altijd vooraan parkeren. Een snoezelbubbelbad thuis. Lotgenoten evenementen waarbij brusjes standaard in de watten worden gelegd én bijzondere ontmoetingen met andere kinderen met een beperking.

Het is zo slecht nog niet 😉.

Wat een geluk met zo’n zus! Wat een geluk heeft zij met jou. Lief wijs broertje.

Stephanie is getrouwd met Ivo. Hun dochter Anna Sophie is geboren in 2013 met het syndroom van Down en een prikkelverwerkingsstoornis. Sinds haar geboorte schrijft ze blogs over het gezinsleven. Stephanie is naast initiatiefnemer van Stichting de Wereld van Anna Sophie, verliesbegeleider en coach voor naasten en mantelzorgers.

Meer informatie over de Wereld van Anna Sophie vind je hier.