Mijn dochter kan veel minder dan de dochter van mijn schoonzus

We waren zo gelukkig met z’n allen.

Mijn dochter Isolde werd 2 dagen eerder geboren dan haar nichtje Puck. Daisy en ik werden beiden voor het eerst moeder. Onze partners werden voor het eerst vader en mijn ouders werden voor het eerst opa en oma en dat maar liefst 2 keer in 1 week!

Het was één groot feest in onze familie. Ik zat op een roze wolk. De zwangerschap ging goed, de bevalling ging goed en we hadden een kerngezonde baby, dachten we…..

De eerste weken waren hectisch, maar dat is gebruikelijk als je net ouders bent geworden.

Je slaapt weinig, je ritme is verstoord en je lijf moet nog herstellen.

Na 6 weken was de rust terug bij mijn schoonzus. Ze sliepen allemaal weer redelijk en ze gingen met z’n drieën uitstapjes maken.

Ik begreep er niks van hoe ze dat voor elkaar kregen. Wij hadden enorme gebroken nachten. Isolde huilde vreselijk zodra we haar in haar bedje legden. De nachten waren zo verschrikkelijk vermoeiend, dat we overdag om de beurt bij moesten slapen. Ook het drinken was een drama. Ze verslikte zich continu of dronk zo snel dat alles er daarna weer uitkwam.

Als ik eraan terugdenk kan ik nog mijn wanhoop voelen van dat moment. Maar zoals zoveel dingen in het leven wen je uiteindelijk aan je nieuwe levensstijl, hoe heftig en onrustig die ook is.

Naast alle moeheid en stress begonnen wij ons na een tijdje ook zorgen te maken.

Mijn nichtje Puck ging zitten, ging staan, ging lopen, ging babbelen, maar onze dochter deed helemaal niks van dat alles.

Juist door haar nichtje Puck lag de ontwikkeling van Isolde onder een vergrootglas.

We kregen veel vragen van andere mensen uit de familie.

‘Waarom kan Isolde niet zitten? Is er iets met haar? Wat zegt het consultatiebureau hierover? Stimuleer je haar wel genoeg? Moet je niet een keer naar een echte dokter?’

Slaapgebrek, je zorgen maken om je kind en mensen om je heen met een oordeel over je situatie is een giftige cocktail voor je humeur.

Ik kon niks meer verdragen op een bepaald moment.

Als mijn schoonzus zei dat ze trots was op Puck voelde ik een steek van jaloezie. Als ze foto’s van Puck liet zien, als ze voorstelde om samen naar de speeltuin te gaan, als ze vroeg hoe het met Isolde ging.

Eigenlijk kon ze niks goed doen in mijn ogen. Ik had zoveel verdriet over de beperkte ontwikkeling van mijn eigen dochter dat ik niet meer kon genieten van mijn nichtje en de vriendschap met mijn schoonzus.

Mijn schoonzus Daisy heeft dit ongetwijfeld gemerkt, want ze hield een tijdje lang afstand van mij. Ook dat deed me verdriet, maar ik begrijp het achteraf gezien wel.

Na 3 jaar kreeg Daisy nog een kindje. Dit keer een zoontje, Mees.

Op de een of andere manier kan ik er nu veel beter van genieten. De band tussen mij en Daisy is ook weer gegroeid sinds Mees er is.

Ik denk doordat zij nu ook weer in een ander vaarwater zit en niet alle aandacht de hele tijd gaat naar de verschillen tussen Isolde en Puck.

Natuurlijk vragen we ons nog steeds af waarom Isolde zich niet goed ontwikkelt, maar inmiddels hebben we hulp om dit uit te zoeken en weten we hopelijk meer voordat ze aan de basisschool begint.

Mensen vragen mij weleens of we al aan een tweede denken.

Daar weet ik een heel duidelijk antwoord op: NEE

Ik ben blij met de rust en het ritme wat we na 3 jaar eindelijk te pakken hebben. Ook mijn eigen gevoelens zijn eindelijk weer op de rit.

Voorlopig ga ik eerst eens even heerlijk genieten van onze prachtige meid en mijn lieve neefje en nichtje.

Ik heb wat geniet-tijd in te halen.

Digna Verheul (39), de schrijfster van dit blog, is moeder van 3 kinderen van 16, 12 en 11. De jongste heeft een vorm van autisme. Digna werkt ruim 20 jaar in de hulpverlening. Binnen de kinder- en jeugdpsychiatrie en gehandicaptenzorg was zij therapeut, 1e lijns hulpverlener en manager.

In haar praktijk Aandacht en Groei verzorgt Digna coaching, trainingen en cursussen voor zorgmedewerkers, kinderen en hun ouders. In haar blogs vertelt ze wat zij meemaakt in haar gezin, omgeving en praktijk.