Je weet pas hoe sterk je bent, als je echt sterk moet zijn

Ik zou het niet kunnen.

‘Ik zou het niet kunnen’ is een opmerking die we vaak horen. Ik denk oprecht dat ik het zelf, pre-kids, ook regelmatig heb gedacht.

Als ik andere moeders en vaders van een kind met een extraatje zag lopen, zal ik ook gedacht hebben 'Hoe doe je het toch? Ik zou het niet kunnen!' Maar feit is: je weet pas hoe sterk je bent op het moment dat het echt moet.

Op het moment dat je samen gaat nadenken over kinderen, begint een volgende periode in je leven. Hoeveel kinderen heb je voor ogen? Oh, wat zou het leuk zijn als het een jongetje is of wat zou het leuk zijn als het een meisje is. En wat er vaak achteraan komt is: ach, als het maar gezond is.

Niemand zei ooit: 'Goh, ik zou wel een kind met een extraatje willen.'

Een kindje met het Downsyndroom. Maar wie zegt dat jouw gezonde kind gezond blijft? Want feit is, we willen natuurlijk allemaal gezonde kinderen. Dat ons leven alleen maar voorspoed kent, succes en geluk. Dat we altijd twee stappen vooruit doen, nul stappen terug. Dat we overal invloed op kunnen uitoefenen. De realiteit is toch echt anders.

Maar een opmerking van ‘ik zou het niet kunnen’ gaat er bij mij niet in. Want denk je oprecht dat je het niet kunt? Of denk je eerder ‘ik zou het liever niet willen’ of misschien wel ‘pfieuw, ik zou dat ECHT NIET willen!’ Daar zit toch een wezenlijk verschil in.

Want weet je waarom jij het WEL kan? Omdat je moedergevoel het overneemt.

Een oergevoel dat diep van binnen zit. Dat het beste voor haar kind wil, extraatje of niet. Onderschat die eigenschap van het moederschap niet!

Want echt, je weet pas hoe sterk je bent op het moment dat je echt sterk moet zijn. En dan nog steeds hou je momenten waarop je het even niet ziet zitten. Momenten dat je twijfelt aan jezelf, twijfelt aan je kunnen, twijfelt aan je geduld, twijfelt aan je visie, twijfelt aan de toekomst en je je zwak voelt. Geloof mij, dit gebeurt met enige regelmaat. Absolute ups en downs.

En weet je wat dan grappig is? Wie denk je dat degene is die mij weer sterk maakt? Die mij in laat zien dat het goed is, dat we echt op de juiste weg zitten? Die mij vooruitgang laat zien en die van mij houdt ook al heb ik net een melt-down gehad? Die mij kusjes geeft als ik eens een traan laat, die mij knuffelt, die mij erdoor heen sleept? Inderdaad ja, Joas!

Voor elk van mijn kinderen wil ik mij inzetten om daar het beste uit te halen, dus ook voor Joas.

Elk kind heeft hierin zijn eigen behoeftes en heeft weer andere dingen nodig dan de ander. Ja, ik ben echt drukker met Joas. En inderdaad, het is niet altijd rozengeur en maneschijn. Überhaupt is het ouderschap niet altijd rozengeur en maneschijn, is mijn mening. Maar als moeder heb dat voor je kind over.

Voor je kind wil je naar het einde van de wereld reizen, als je weet dat dat de juiste weg is. Downsyndroom of niet. Mijn doel is om ze alle vier gelukkig te maken, op welk niveau dan ook. Elk kind is anders en uniek.

En ja, als moeder KUN je dit! Met vallen en opstaan! Ook JIJ KUNT DAT!