Door mijn zus Nina is de band met mijn moeder heel sterk.

Mijn moeder was eigenlijk altijd bezig voor ons.

Wij kwamen thuis echt niks tekort, alles was tot in de puntjes geregeld. Hoe ze dat allemaal voor elkaar kreeg is mij een raadsel. Ik heb soms al moeite om alleen maar voor mezelf te zorgen, hahaha!

Mijn vader nam de zorgtaken van haar over vanaf vrijdagmiddag. Dan ging mijn moeder naar haar werk en werkte dan een aantal diensten in het weekend.

Naar mijn idee was ze ook vaak thuis in het weekend. Dat komt doordat ze wisseldiensten had. Soms ging ze einde van de dag pas weg en werkte dan door tot in de avond laat of ze vertrok juist heel vroeg en kwam rond twee uur 's middags alweer thuis.

Ik heb veel respect voor mijn ouders hoe ze dat gedaan hebben, want ik denk dat het niet altijd makkelijk is geweest voor ze.

Mijn zusje heeft een laag IQ en begrijpt veel dingen niet. Toen ze klein was, ging de wereld om haar heen denk ik veel te snel voor haar, waardoor ze regelmatig woede aanvallen had.

Tijdens die aanvallen vloog er van alles door de kamer. Speelgoed, kussens, planten en beeldjes.

Mijn ouders namen haar altijd aan de hand mee en gingen dan samen met haar op de bank zitten en wiegden haar heen en weer.

Soms hielp dat, maar naarmate ze ouder werd, begon ze ook om zich heen te slaan richting mijn ouders.

Ik vond dat erg om te zien, omdat ik zag hoe hard mijn ouders hun best deden om het haar naar haar zin te maken.

Ook zag ik in hun ogen dat ze af en toe ook niet meer wisten wat ze moesten doen.

Het huis werd steeds leger beneden. Er stonden geen spulletjes meer op tafel of op de vensterbanken en speelgoed ging in afgesloten kratten.

Een prikkelarme woonkamer zouden ze dat tegenwoordig noemen, maar toen wij opgroeiden was daar nog weinig over bekend.

Ik vind het zo knap van mijn ouders dat ze hun eigen weg daarin hebben gevonden en altijd zo geduldig zijn gebleven.

Soms zegt mijn moeder dat ze zich schuldig voelt omdat ze denkt dat ik aandacht te kort ben gekomen in mijn jeugd, maar ik denk dat dat helemaal niet zo is.

Natuurlijk heeft het mij gevormd tot wie ik ben, maar dat is helemaal niet negatief. Ik heb bijvoorbeeld al vroeg geleerd om op mijn beurt te wachten (ook als dat heel lang duurde).

Ik heb ook geleerd om zelf dingen te proberen in die tussentijd. Mijn ouders waren dan altijd erg trots op mij en dat was heel goed voor mijn zelfvertrouwen.

Zelfstandigheid en anderen helpen heb ik ook goed geleerd. In mijn ogen allemaal positieve dingen waar ik veel aan heb in het leven.

En wat het mooiste is van alles, is dat mijn moeder mijn beste vriendin is.

Wij snappen elkaar zonder te praten. Juist doordat we allebei met Nina in een huis woonden begrepen we elkaar zo goed.

De band met mijn moeder is heel sterk en bijzonder en eigenlijk hebben we dat ook aan Nina te danken. Zij is degene die ons verbindt.

Digna Verheul (39), de schrijfster van dit blog, is moeder van 3 kinderen van 16, 12 en 11. De jongste heeft een vorm van autisme. Digna werkt ruim 20 jaar in de hulpverlening. Binnen de kinder- en jeugdpsychiatrie en gehandicaptenzorg was zij therapeut, 1e lijns hulpverlener en manager.

In haar praktijk Aandacht en Groei verzorgt Digna coaching, trainingen en cursussen voor zorgmedewerkers, kinderen en hun ouders. In haar blogs vertelt ze wat zij meemaakt in haar gezin, omgeving en praktijk.