Het draaiboek van Lies

Een vast ritueel

Lies legt haar bestek neer, kijkt ons verwachtingsvol aan en zegt: “Applaus voor mamaaaaa!”

Iedere dag opnieuw is dit Lies haar vaste ritueel. Wij klappen. Zij straalt. En het voelt nooit als een kunstje. Het hoort gewoon bij het avondeten. Net zoals het dekken van de tafel of het neerzetten van de glazen. Het is onderdeel van haar vaste volgorde. Haar draaiboekje “avondeten”.

Het biedt Lies houvast

In het begin zagen we het vooral als een grappige, lieve gewoonte. Maar gaandeweg zijn we gaan begrijpen hoe belangrijk dit soort kleine ritueeltjes voor haar zijn. Ze geven rust, houvast en voorspelbaarheid. Een manier om grip te houden op een wereld die soms net wat sneller en voller is dan prettig voor haar zou zijn. Dat vaste draaiboek vertelt haar: ik weet wat er gaat gebeuren, ik kan dit, ik ben veilig.

Dat wil niet zeggen dat het altijd eenvoudig is. Nieuwe gewoontes sluipen er namelijk razendsnel in. En áls ze er eenmaal inzitten, dan zitten ze muurvast. Voor je het weet hebt je een huishouden waarin standaard twee bakjes chips de norm zijn, en waarin er precies drie kneepjes siroop in de yoghurt moeten. Om gek van te worden soms. Helemaal als je ochtends haast hebt om op tijd op school te moeten zijn. Afwijken is dan geen 'klein dingetje', maar écht een verstoring. En dat vraagt soms even diep ademhalen en creatief schakelen.

Soms irritant, maar vaak ook grappig

En hoe irritant het soms ook is, het zorgt ook voor hilarische momenten. Zoals vanochtend, tijdens de jaarlijkse controle bij de kinderarts. Vorig jaar moest er bloed worden geprikt, wat best wat spanning gaf bij Lies. Ze deed het toen zó goed dat ze na afloop het grootste ijsje van het ziekenhuis kreeg. Dat ijsje is natuurlijk keurig opgenomen in haar draaiboek onder het kopje 'prik = ijs'.

Dus daar zaten we vanochtend om 09:10 in de wachtkamer.

“Mag ik straks een ijsje, mam?” vroeg ze.
“Nee, lieverd,” zei ik. “Vandaag geen prikje, dus ook geen ijsje.”
Ze dacht drie seconden na, keek me aan met een blik die ik inmiddels heel goed ken en zei toen, bloedserieus: “Nou… dan wil ik wel een prikje.”

Dit soort dingen maakt Lies zo Lies.
Hoe zij logica vindt in de door haar zelf gecreëerde ritueeltjes. Hoe ze de boel soms compleet oprekt, op het gekmakende af. Van hoe ze het leven vormgeeft op een manier die werkt voor haar. Maar daarmee ons stiekem ook nieuwe perspectieven aanreikt.

Grootsheid in kleine dingen

Want dat applaus aan tafel is eigenlijk helemaal zo gek nog niet.
Los van het feit dat ik inderdaad erg goed kan koken (hahaha) zouden we allemaal af en toe best even kunnen klappen voor wat er 'gewoon' gebeurt. De grootsheid zien in die ogenschijnlijk kleine vanzelfsprekendheden als dat er voor je gekookt wordt. Of dat er überhaupt eten is.

Maar goed. Dat vertel ik haar natuurlijk niet.
Dan zit ik straks bij elke boterham pindakaas óók te applaudisseren.

Doei.