Mensen vinden het vreemd dat wij thuisblijven tijdens de zomervakantie

Hectiek vlak voor de zomervakantie

Iedere zomer is het hetzelfde ritueel. Ouders en kinderen lijken oververhit door alle schoolreisjes, feestjes en afscheidsetentjes die allemaal net voor de zomervakantie gepropt worden.

Wij wonen in een kinderrijke buurt en ik zie de adrenaline gestuurde gezinnen voorbijsnellen als ik vanaf ons appartement over de straten kijk. Het zijn lieve mensen, eerlijk waar, niks mis mee, maar ze zien zelf niet waar ze zichzelf de hele tijd instorten lijkt het wel.

Ze zeggen ons vrolijk gedag en iedereen stelt dezelfde vraag: Gaan jullie nog weg deze vakantie? Ik glimlach dan beleefd. En zeg dat we lekker thuisblijven.

Voor ons geen volgepropte auto

Er volgt altijd een klein moment van stilte. Dan knikken mensen begrijpend, maar ik zie het in hun ogen: medelijden, misschien onbegrip. Alsof een zomer zonder een volgepropte auto richting Frankrijk of Italië geen echte zomer is. Maar voor ons is het precies wat we nodig hebben. Of beter gezegd: wat mijn dochter nodig heeft.

Maud is negen en gaat naar het speciaal onderwijs. Ze is prachtig, gevoelig, en leeft in een wereld die net wat stiller, trager en voorspelbaarder is dan die van de meeste kinderen. School vraagt veel van haar, van het schakelen tussen juf en begeleider, tot het lawaai van klasgenoten, de drukte van de gang, en de onvoorspelbaarheid van een dag die niet helemaal volgens planning verloopt. Ze doet het goed, echt waar. Maar elke dag kost haar iets. Iets wat wij pas echt zien zodra de vakantie begint.

Haar lichaam heeft niet meteen vakantie

De eerste dagen thuis zijn altijd onrustig. Ze weet dat ze niet naar school hoeft, maar haar lichaam weet het nog niet. Ze is wiebelig, prikkelbaar. Ze vraagt wanneer ze haar juf weer ziet, of ze vandaag gym heeft. Ze wil duidelijkheid, vaste patronen. Maar dan, ergens in de tweede week, zie ik het gebeuren. Een soort uitademing. Alsof haar hele lijf een zucht van verlichting slaakt. Alsof ze landt.

Ze wordt zachter. Lacht vaker. Zit soms gewoon op het balkon met een boekje op haar schoot en kijkt naar de vogels. Haar hand ligt dan stil, haar ogen glanzen. Er is rust. En die rust vind je niet in een bungalowpark of op een camping vol onbekende prikkels. Die rust woont hier, in haar kamer, tussen haar knuffels, haar boeken, haar vaste boterham met appelstroop.

Een onderdompeling in het bekende

We doen kleine dingen. Een wandeling in het park waar ze de route kent. Samen cake bakken, waarbij zij de rozijntjes telt. Een filmmiddag met een deken op de bank. Soms gaan we naar de bibliotheek, altijd op dinsdag, want dan is het rustig. En ja, dat is onze zomer. Geen reisschema, geen wachtrijen op de luchthaven, geen vreemde bedden waar ze ’s nachts wakker schrikt.

Soms denk ik: dit is vakantie zoals vakantie bedoeld is. Niet als een vlucht uit het gewone, maar als een diepe onderdompeling in het bekende. In vertrouwdheid zit heling. En in die heling vinden wij onze vreugde.