Mijn zoon heeft moeite met de kleinste verandering

Geschreven door Digna Verheul

Mariëlle is moeder van 3 kinderen. Haar jongste zoon Siem heeft ADHD en een leerachterstand.

Wat voor andere kinderen heel normaal en makkelijk is, kan voor Siem een enorme uitdaging zijn. Bijvoorbeeld het veranderen van de weersomstandigheden.

Mariëlle vertelt hoe dat invloed heeft op Siem zijn gemoedstoestand.

De lucht is zwaar en grauw en de regen hangt er al in. O nee, denk ik meteen. Dit gaat geen makkelijke dag worden. Ik snap dat dat overdreven klinkt, maar geloof mij, ik heb er inmiddels 10 jaar ervaring mee. Mijn zoon reageert altijd op het weer, heftig, alsof hij zelf meebeweegt met de wolken.

Net zo onrustig als het weer

Als hij de woonkamer binnenkomt zie ik al dat zijn blik onrustig staat. Hij heeft al uit het raam gekeken en is tot dezelfde conclusie gekomen als ik. Met zijn haren door de war, loopt hij onrustig heen en weer. Zijn voeten maken korte, snelle passen. ADHD geeft hem energie die soms vrolijk en speels is, maar op dagen als deze voelt het meer als een storm zonder uitweg.

Ik zet zijn ontbijt neer, maar de geur van geroosterd brood lijkt al te veel te zijn. Hij duwt het bord van zich af, mopperend. Ik adem diep in, wetend dat hij het niet expres doet. Het is alsof de grauwe lucht zijn hoofd overvol maakt, elk geluid harder en elk gevoel scherper.

Soms ben ik geneigd om hem gewoon thuis te houden op dit soort dagen. Gordijnen dicht, dekentje op de bank en film kijken. Dat zou de dag zoveel makkelijker maken voor ons beiden.

Toch naar buiten

Maar ja, alleen op de korte termijn dan, want daarvan leert hij natuurlijk ook dat slecht weer ook echt iets ergs is. En dus doe ik wat ik moet doen. Ik zet mijn schouders eronder en ga verder met hem in beweging krijgen.

“Kom, we doen eerst je jas aan,” stel ik voor, hopend dat een wandeling helpt. Maar de jas voelt benauwend, de rits is te hard volgens hem. Hij gooit hem op de grond.

Ik bied hem een keuze: regenjas of trui met capuchon. Hij kiest de trui, morrend, maar het is een keuze en dat helpt. Buiten vallen de eerste druppels. Hij gilt wanneer de regen zijn gezicht raakt. Zijn handen wapperen wild in de lucht, zijn frustratie rolt als donder uit zijn mond.

Ik pak zijn hand. "Het is maar water", zeg ik, al weet ik dat dit voor hem niet zo voelt. Voor hem is elke druppel een klap, een aanval. We lopen verder, stap voor stap.

Achter de wolken schijnt de zon

En dan gebeurt er iets kleins. De regen wordt zachter, de wolken breken en een streep zonlicht valt over de stoep. Hij kijkt omhoog en blijft even stil. Hij zegt niks, maar loopt een stuk rustiger verder en zijn gezicht ontspant voor het eerst die dag.

Ik merk dat mijn eigen adem ook rustiger wordt. Het weer is onvoorspelbaar, net als zijn stemming. Maar het knapt altijd weer op en daar doe ik het voor.