Mijn kind is anders mooi

Anders mooi

Met de komst van social media is een heel nare trend ontstaan. Eentje waar we elkaar verbaal finaal afmaken, van alles maar zeggen wat er in ons opkomt. Een ongenuanceerde woordendiarree spuien, en dat hoppa, op Twitter, Facebook of Insta knallen.

Er zijn zelfs mensen die daar hun dagelijkse bezigheden van hebben gemaakt, de zogenaamde trollen. Zij zijn eropuit om mensen bewust te kwetsen met de meest grove uitspraken. Zomaar. En daar zien ze ook nog de lol van in. Maar dan toch liever niet met foto gepubliceerd willen worden. Omdat hun omgeving daar waarschijnlijk niet zo blij mee zou zijn.

Ook wij maken het helaas mee.

Als ouders van een meisje met een chromosoompje extra, krijgen wij regelmatig de meest lompe opmerkingen.

Laatst nog gebeurde het. Ik had een masterclass gewonnen en mocht aansluiten bij een groep mensen die werken aan personal branding. Bij de kennismaking zat ik naast een man die ook een zus met een Downsyndroom bleek te hebben. Er ontwikkelde zich een mooi gesprek.

Een van de andere deelneemsters ving ons gesprek op en stelde mij de vraag die ik inmiddels al zo’n 100 keer heb beantwoord: 'Wisten jullie het van te voren, dat jullie een kindje met Down zouden krijgen?' 'Nee, dat wisten we niet. Maar als we het wel hadden geweten, was ze er ook geweest,' antwoordde ik.

'Oh, nou, ik werk met van die gehandicapten en ik heb altijd tegen mijn man gezegd, dat als ik zo'n kind zou krijgen dat ik het direct zou laten weghalen,' zei ze.

Zo.... Die zat. Ik kon even niks meer uitbrengen. Ik dacht, als ik nu antwoord geef, bijt ik je kop eraf. En dat is dan ook weer niet zo heel aardig.

Gelukkig viel één van de andere deelnemers mij bij. Dat hij wel een beetje schrok van wat ze zei.

Dat gaf mij even de ruimte om bij te trekken. Ik, die normaal gesproken echt niet op haar mondje is gevallen, kon echt even niks meer uitbrengen. Heb geloof ik nog iets gebrabbeld van: 'Nou, we zijn anders wel heel blij met haar hoor...'

De hele dag ben ik in gedachten bezig geweest met of ik nog iets zou zeggen tegen haar. Dat ze het recht niet heeft om met haar woorden ons kind ongevraagd te degraderen tot een minderwaardige levensvorm. Dat ik helemaal niet zit te wachten op een uiteenzetting van de beslissingen die zij en haar man hebben gemaakt toen ze zwanger mochten raken van hun kind. Dat ik me afvraag hoe ze haar werk goed kan doen, als ze alleen maar de beperkingen ziet bij de mensen waar ze zorg voor draagt. En dat ze zich af mag vragen wie hier nu beperkt is, als zij alleen maar een handicap ziet en niet voorbij die handicap kan kijken.

Ik wilde haar vertellen hoe mooi het is om te kijken naar de mens achter die zogenaamde handicap. Naar mogelijkheden in plaats van naar beperkingen. Naar de schoonheid van imperfectie. Maar ik heb het niet gedaan.

Gaandeweg de dag kwam ik tot de conclusie dat er altijd mensen zullen zijn, die zo tegen het leven aankijken. Als iets dat maakbaar is.

Die zomaar ongevraagd hun mening ventileren, maar eigenlijk helemaal niet beseffen wat ze zeggen. Of misschien ook wel. En dat dat ok is. Dat ik het daarmee te doen heb. Dat zij die mening mogen hebben.

In mij heeft ze opnieuw het vuur aangewakkerd. Het vuur waardoor ik realiseer hoe trots ik ben op mijn kind. Op alledrie mijn kinderen. Ieder op zijn eigen manier uniek, ieder met een eigen verhaal, ieder anders mooi.