Omdenken is mijn verzet tegen zelfmedelijden

Yolanda is de moeder van Floortje. Zij schreef een boek over haar leven dat kwetsbaar is door een syndroom. Ze beschrijft het gezinsleven waarin haar meervoudige beperkingen de dagen bepalen. De weg die zij met hun gezin, vrienden, zorgverleners en instanties afleggen.

Voor Sophi schrijft Yolanda regelmatig over haar leven. Eerlijke en open verhalen, altijd kijkend naar al het goede in haar bijzondere leven, waarin liefde hen verbindt. Dit keer gaat het over omdenken.

Lieve Floortje,

Vanuit het niets word ik overvallen door verdriet.

Misschien niet helemaal zonder reden, ik ben moe, al een paar dagen wat somber en heb last van het leven, ons leven, dat nooit zonder zorgen is. Het is koud en nat en het liefst wil ik zielig onder een dekentje kruipen. Dat kan niet, jij vraagt en verdient mijn aandacht.

Na het eten, voordat je naar bed gaat, lezen we nog een paar boekjes. Jij kiest altijd trefzeker door te kijken naar één van de twee boekjes die ik voor je neus houd. Nijntje, Kikker, baby- en peuterboeken zijn al jaren jouw favoriet. Ik kan ze bijna dromen.

Het is niet erg, jij geniet iedere dag net zo hard als de pakweg 6.758 keer dat ik ze eerder aan je heb voorgelezen. Het is vooral ons momentje samen, zeker als jij op schoot zit.

De boekjes zijn uit, jij legt je hoofd tegen mij aan, vol vertrouwen in - en afhankelijk van - mijn liefdevolle inzet en zorg.

Wat zit ik te zeuren, niet ik maar jij draagt iedere dag de lasten van een lichaam dat niet kan doen wat je wilt.

Met mijn armen om je heen vertel ik hoeveel ik van je hou en even zijn we één, allebei zen en gelukkig.

Mijn been begint te slapen, tijd om op staan. Samen lopen we in de ganzenpas naar je slaapkamer. Daar vinden onze ogen elkaar in de grote spiegel, terwijl ik jouw bed naar beneden laat zakken.

Na een beetje schuiven en draaien staan we in de juiste positie en met een zwiep draai ik je op bed. Terwijl ik je water en medicijnen geef via de sonde, je verschoon en lekker neerleg, vertel ik over Hazeltje en grote Haas.

Het verhaaltje waarin liefde overwint en als vanzelf verdwijnt mijn zware gemoed.

Jij kijkt je knuffelhondje nog even diep in de ogen voordat die van jou dichtvallen. Slaap maar zacht, lieve Floortje.

Soms komt ons leven hard binnen, nooit zorgeloos zijn laat sporen na. Ieder jaar brokkelt mijn draagkracht een beetje af en vandaag voelde de last loodzwaar.

Helaas brengt zielig zijn mij absoluut niets en is omdenken mijn verzet tegen dit zelfmedelijden. Het gaat er niet om wat er niet is, het geeft me meer kracht te denken aan alles wat we wel hebben.

Jij laat mij zien waar het om draait en laat ons samen van kleine en grootse dingen genieten.

Dan prijs ik me gelukkig omdat we jouw zorg kunnen dragen en delen en dat we samen in gezondheid, vrede én met een dak boven ons hoofd leven. Juist in deze tijd is er zoveel om dankbaar voor te zijn.