Mijn kind slaat zijn klasgenootjes

Sommige mensen kijken me op het schoolplein niet meer aan.

Ik kan wel doen alsof mij dat niet uitmaakt en sommige dagen geloof ik dat zelf ook, maar eigenlijk vind ik dat wel erg. Noah heeft niet zo’n goede naam op school. Hij wordt vaak boos en doet daarbij andere kinderen pijn. Ik moet regelmatig op school komen om te bespreken hoe dit nu verder moet.

Ik krijg ook weleens appjes van andere ouders.

Hele boze appjes, die ze waarschijnlijk in hun frustratiemoment schrijven. Ik snap het best, ik zou ook van slag zijn als mijn kind werd geslagen op school, maar boze berichten krijgen voelt ook heel dreigend.

Ik weet niet eens hoe die mensen aan mijn telefoonnummer komen. Waarschijnlijk gekregen via andere ouders met wie ik weleens contact heb gehad. Dat maakt ook dat het voelt alsof iedereen tegen ons is. Alsof iedereen ons graag weg wil hebben.

Mensen denken altijd dat het aan de ouders ligt, als je kind gedragsproblemen heeft.

Ik krijg ook regelmatig opvoed-tips van andere ouders. Een keer zei een vader tegen mij: ‘Jullie moeten hem beter opvoeden, met de harde hand en anders maar eens een keer terugslaan.’

Naar mijn idee zijn dat twee totaal verschillende aanpakken, beter opvoeden en iemand pijn doen of bang maken.

Natuurlijk vind ik het ook verschrikkelijk dat mijn kind andere kinderen slaat.

Ik lig er ’s nachts wakker van en pieker me suf hoe ik dit kan stoppen. We hebben een hulpverleningsteam die thuis en op school met hem werkt, maar het is niet zo gemakkelijk opgelost.

Het lastige is ook nog, Noah begrijpt helemaal niet wat hij verkeerd doet. Hij vindt dat andere kinderen hem boos maken en dat hij dan altijd de schuld krijgt. Dat dat komt omdat hij zelf slaat en iedereen alleen daar op is gefocust, wil er bij hem niet in.

Ik ben ook gewoon bang voor de toekomst.

Wat als hij hier nooit mee stopt of als dit gedrag alleen maar erger wordt. Wat als iedereen de rest van ons leven ons aankijkt alsof ze ons willen weg hebben. Het is heel moeilijk om een negatieve spiraal zoals dit om te draaien.

Het liefst zou ik ook op het schoolplein even met de andere moeders kletsen of een keertje afspreken om onder ons toezicht samen te spelen. Dan kunnen er ook weer positieve momenten zijn voor iedereen. Andere kinderen willen dit inmiddels niet meer, ze zijn bang voor Noah zijn onvoorspelbaarheid.

Ik snap het helemaal, het is ook niet leuk. Maar aan de andere kant staan van het verhaal is ook heel ingewikkeld en eenzaam.

Digna Verheul (39), de schrijfster van dit blog, is moeder van 3 kinderen van 16, 12 en 11. De jongste heeft een vorm van autisme. Digna werkt ruim 20 jaar in de hulpverlening. Binnen de kinder- en jeugdpsychiatrie en gehandicaptenzorg was zij therapeut, 1e lijns hulpverlener en manager.

In haar praktijk Aandacht en Groei verzorgt Digna coaching, trainingen en cursussen voor zorgmedewerkers, kinderen en hun ouders. In haar blogs vertelt ze wat zij meemaakt in haar gezin, omgeving en praktijk.