Zelfs op vakantie is het zoeken naar de balans

Op vakantie met Ive is anders.

Vanaf haar 5^e jaar valt niet meer te ontkennen dat mensen ‘iets’ zien aan Ive. De tijd van bekeken, gevolgd en bevraagd worden bleek aangebroken. Ik vind dat zo energiezuigend. Ook op vakantie voelen we ons vaak een soort attractie. Daar rusten we niet bepaald van uit. Daarom is het ieder jaar weer wikken en wegen, of we wel of niet gaan.

We besloten wel te gaan. Mijn man was eraan toe en ik eigenlijk ook wel. Op de camping waar we nu alweer voor de zesde keer zijn, is ook animatie voor Ive. Het is een plek waar iedereen dat gevoel (h)erkent en we duiken daar in een gezamenlijke bubbel. We begrijpen dat er momenten zijn van onaangepast gedrag. Van rolstoelen in het toiletgebouw. Van rondslingerend incontinentiemateriaal.

Het leven wordt gevierd en we (her)kennen de tranen van het proces.

Er wordt gebulderd van het lachen en er worden grappen gemaakt die wij alleen onder elkaar kunnen maken.

De eerste week moest Ive enorm wennen. Daar kon de hele camping van meegenieten. Mijn tranen zaten hoog. Niet alleen het gedrag van Ive vond ik pittig. Ook alles en iedereen die ik om me heen zag. Al deze gezinnen, allemaal zitten we in dit levenslange schuitje.

De één is bezig om na jaren zoeken een geschikt logeerhuis te vinden. De ander begint wakker te worden in de ‘wlz droom’. En weer een ander gezin gaat na de vakantie hun zoon brengen naar een plek waar hij gaat wonen.

Zulke grote levensissues. Sommige hebben wij al doorlopen, maar veel andere gebeurtenissen staan ons nog te wachten.

Ik huil in mijn hart om het leed. Van de anderen. Van de toekomst die mij wacht.

M’n moederhart struggelt. Kan ik dit? En hóe dan?

Na een kleine week begint Ive te wennen. En keert het plezier terug. Ik pak meer rust als Ive naar de animatie is. Doe een middagdutje. Lees een boek. Zit in m’n stoel en kijk naar mensen. Ik doe veel spelletjes. Langzaam begin ik te landen. Weer te berusten. Vandaag is het vakantie en wat erna komt, we weten het niet. De afgelopen jaren heb ik, ondanks alles, doorstaan. Komt tijd komt raad.

Wel maak ik een afspraak met de manager van de dagbesteding van Ive. Om te kijken of zij, omdat zij Ive goed kent, een plekje voor Ive in gedachten heeft. Zodat ze binnen dezelfde organisatie kan wonen en het activiteitencentrum kan bezoeken.

Ik zoek, ik mail, ik regel. En ja, ik vier ook vakantie en doe niets. Een balans zoeken, zelfs op vakantie.

Ik ben me ervan bewust, maar was het weer even vergeten. Het is oké. Ook dat hoort bij de levenslange achtbaan.