Janny schreef het boek 'Toen de muziek stopte'

Mijn nichtje zei: 'Wat schrijf je goed. Daar moet je wat mee doen!'

Op mijn twaalfde schreef ik in een opstel dat ik schooljuf en schrijfster wilde worden. Schooljuf was ik vanaf mijn 20^e. Ik gaf jarenlang les aan groep 3 tot en met 8, wat ik ontzettend leuk vond. Ik schreef daarnaast een tijd kinderverhalen voor een tijdschrift, maar de droom om schrijfster te worden heb ik in 2009 echt verwezenlijkt.

In een moeilijke tijd waarin ik vocht tegen de ziekte kanker schreef ik regelmatig mails naar familieleden, om hen op de hoogte te houden. Op den duur zei mijn nichtje: 'Wat schrijf je goed. Daar moet je wat mee doen!' Ik besloot het eens te proberen en heb de mails verwerkt in een autobiografisch boek. Die stuurde ik op naar uitgeverijen, waarop enthousiast werd gereageerd.

Het werd mijn eerste boek: 'Een glimlach door mijn tranen heen'.

Een paar jaar later vroeg mijn jongste zoon mij waarom ik niet meer met schrijven deed: 'De één breit, u vindt het leuk om te schrijven.'

Ik besloot weer een boek te schrijven, maar wel over iets waar ik wat van wist. Ik weet hoe het is om een doodgeboren kindje te krijgen en welke emoties daarbij komen kijken. Ik ben daar gelukkig goed uitgekomen en besloot dit te verwerken in een roman. Ik schreef niet over mezelf, maar gebruikte wel mijn ervaring. Zo ontstond in 2013 mijn eerste roman: 'Wit-zwart.’

Sindsdien ging de bal rollen. Later besloot ik ook om een kinderboek dat ik nog had liggen, uit te brengen: '1 April'. Ik kreeg er in 2017 de Eigenwijs Prijs voor, een prijs voor het leukste christelijke kinderboek (volgens de kinderen zelf). Sindsdien schrijf ik ieder jaar een roman en een kinderboek.

Inmiddels heb ik 26 boeken voor kinderen en jongvolwassenen en romans geschreven.

Pas later ben ik ook gaan schrijven over onderwerpen die wat verder weg stonden. Ik was met een boek over de koloniehuizen bezig toen de lezer mij de vraag stelde of ik een roman wilde schrijven over een moeder met een kind met een zeer ernstig meervoudige beperking. Dat zette me aan het denken, maar omdat ik nog met de serie over koloniehuizen bezig was, liet ik het idee liggen.

Twee jaar later belde ik de vraagsteller op met de vraag of ze nog open stond voor een gesprek. Mijn redacteur vond haar idee ook goed. Wel benadrukte ze dat het een fictief verhaal moest worden. Het verhaal van de vraagsteller wilde ik graag gebruiken als input. Later heb ik ook gesproken met andere moeders van kinderen met een beperking en van verschillende leeftijden. Het waren heftige en kwetsbare verhalen, maar ze vertrouwden mij en dat maakte de gesprekken fantastisch.Ik deed daarnaast veel research op internet en heb allerlei informatieve boeken gelezen.

In de gesprekken met de moeders van een zorgintensief kind hoorde ik over de praktische uitdagingen, maar ook de psychische gevolgen.

Tijdens het schrijven kon ik allerlei vragen aan de moeders stellen. Klopt het wat ik schrijf en hoe zit het met medicijnen? Ook zijn twee moeders meelezer geworden. Ze lazen het boek 'Toen de muziek stopte' mee. Ik ben nu volop bezig met een vervolgboek en daarin lezen ze ook mee. Ik heb veel aan ze.

Ook heb ik bijvoorbeeld in een kinderdagcentrum meegelopen. Daar kwam ik via één van de moeders terecht. Ik zag onder meer dat ze gebruikmaken van een knop die in verbinding staat met apparaten. Door op de knop te drukken, kun je bijvoorbeeld een keukenmachine aanzetten. Dat heb ik ook in mijn boek verwerkt. Voor het tweede boek ga ik binnenkort naar een manege.

'Toen de muziek stopte' gaat over Marjon, een vlotte, moderne vrouw van net in de 30. Haar leven loopt op rolletjes. Ze reist veel, kan doen wat ze wil en heeft een carrière in de muziekwereld als violiste bij een orkest. Ze heeft een zoontje van twee en wordt zwanger van een tweede.

Maandenlang zit Marjon op een roze wolk, maar plotseling laat de placenta los. Haar dochter Eva wordt geboren met cerebrale parese.

Vanaf dat moment stort haar leven, en daarmee haar carrière, in elkaar. Ze wil allegro spelen, maar kan alleen maar mineurstukken spelen. Haar concerten kan ze wel afzeggen door drukte en slaapgebrek. Haar hele wereld staat op de kop. Ze beseft dat ze geen goede moeder kan zijn met alle zorgen en haar muziekcarrière daarnaast. Ze moet steeds meer loslaten.

Naast loslaten komen ook andere thema’s en onderwerpen aan bod. Zo komt Marjon tot het besef: Eva heeft veel beperkingen, maar wat heb ik ook veel beperkingen. Zo ongeduldig en streberig als ik ben in de muziekwereld. Altijd wil ik van alles. Van Eva kan ik veel leren, door gewoon even bij haar te zitten. Eva ís gewoon. Bij haar hoef ik niks, hoef ik niet te presteren. Ze aanvaart me.

Het gaat over dat Marjon het beeld dat ze had van het leven moet loslaten.

Eva wordt haar leven, waardoor ze zichzelf verliest en zich afvraagt wie ze zelf nog is.

In het boek gaat het ook over hoe heftig het voor de broer van Eva is. Marjon worstelt ermee hoe ze hem voldoende aandacht kan geven. Ook beschrijf ik hoe ze hier samen met haar man doorheen gaat en de verwijdering die tussen hen ontstaat.

Familie en vrienden gaan er op verschillende manieren mee om. De één lukt dit goed en de ander moet niets van Eva hebben. De ene vriendin begrijpt niet dat Marjon weinig tijd heeft om te gaan shoppen en andere vriendschappen worden juist hechter. Het gaat over reacties van onbekenden. Sommigen reageren raar of pijnlijk, terwijl anderen juist een oppepper geven. De worsteling met al deze thema’s komt in het boek voor.

Gaandeweg komt Marjon er hierdoor achter waar het echt om gaat in het leven.

Het is een christelijke, psychologische roman. Het geloof neem ik vanuit mezelf mee in mijn boeken. Stel dat mijn wereld in zou storten, dan is er altijd iemand die blijft: God. Dat duw ik er in mijn boeken niet doorheen, maar ik kan niet anders dan Marjon een uitweg te wijzen en die is bij God te vinden.

Het boek heb ik niet geschreven vanuit de gedachte wat ouders eraan kunnen hebben. Wel weet ik dat het die uitwerking heeft. Ik heb meerdere reacties gekregen van ouders van een zorgintensief kind, maar ook van andere ouders. Ze geven aan dat het hun ogen opent, dat ze niet wisten dat het zo heftig is voor ouders met een zorgintensief kind. Het geeft ze het besef dat ze niet tijd over hebben op het moment dat hun kind naar het kinderdagcentrum is, maar ze dan nog van alles te doen hebben, zoals doktersbezoeken, de administratie en allerlei andere afspraken.

Ouders van kinderen met een beperking vertellen dat het heel dichtbij kwam en hen aangreep.

Ze moesten het boek soms even wegleggen, maar vonden het mooi om te lezen.

Het tweede boek, dat ik nu aan het schrijven ben, gaat erover dat Eva niet langer thuis kan blijven wonen, het huis uit moet en alles wat daarbij komt kijken. De titel van het volgende boek is nog niet bekend, het boek komt in het najaar van 2023 uit.

Ben je benieuwd naar het boek 'Toen de muziek stopte'? Het is bij elke boekwinkel te koop of te bestellen voor € 17,95, of via de link hieronder.