Loslaten is ook liefde

Het lijkt even makkelijk en normaal

Als ik naar de foto op de koelkast kijk lijkt er niks aan de hand. Tyler, dertien jaar, zijn armen stevig om zijn jongere broer en zus heen geslagen. Zijn glimlach breed, zijn ogen stralend. Een moment waarop alles makkelijk en 'normaal' lijkt.

Maar de foto is een moment. Een moment waarop het heerlijk is, we mooie herinneringen maken, maar ook een moment dat zomaar kan omslaan.

Tyler drukt zijn stempel binnen ons gezin

Tyler is dertien, maar hij gedraagt zich als een veel jonger kind. Zijn driftbuien, zijn onrust, zijn behoefte aan structuur die ik niet meer kan bieden, het slokt ons allemaal op. Ik zie het in het gezicht van mijn jongste, die steeds vaker stil wordt, en ik zie de gespannen schouders van mijn dochter wanneer Tyler weer schreeuwt omdat de ochtend anders loopt dan hij verwacht had.

Maar ik voel het ook aan mezelf. De vermoeidheid die niet meer weggaat. De schuld die ik voel omdat het mij niet meer allemaal alleen lukt. En ook mijn man, die normaal veel meer geduld heeft als ik, ziet het soms echt niet meer zitten.

Vanmiddag zei de ambulant begeleidster het opnieuw: “Misschien is het tijd om te kijken naar een plek waar hij kan groeien. Waar ze méér kunnen bieden dan thuis mogelijk is.”

Begeleid wonen

Waar meer dan thuis mogelijk is. Autsch... Die voelde ik, dat deed zo veel pijn om te horen. Ik weet dat het waar is, maar ik wil niet dat dat waar is.

Ik wil de plek zijn waar hij het beste kan groeien. Ik wil hem het huis geven waar hij het beste kan groeien. Het is zo pijnlijk om tot het besef te komen dat dat misschien niet meer zo is.

Ik zie hoe Tyler soms overprikkeld raakt door zijn broer en zus, en zij door hem. En soms ben ik ook bang dat we elkaar langzaam kapotmaken als we zo doorgaan.

Tyler is gevoelig, hij merkt aan mij dat ik ergens mee worstel in mijn hoofd. “Ben je verdrietig mama?’ vroeg hij laatst tijdens het tanden poetsen. “Een beetje", antwoordde ik. Hij legde zijn hoofd tegen mijn arm aan. Voor hem is dat een knuffel geven. Ik heb even intens van dat moment genoten. Een zeldzaam moment van volledig contact.

Anders leren vasthouden

Alles in mijn hart schreeuwt: Ik wil hem niet uit huis plaatsen, ik wil hem helpen. Maar misschien betekent helpen juist dat ik moet toegeven dat ik het niet meer alleen kan.

Misschien betekent liefde dat ik hem moet loslaten. Niet omdat ik hem kwijt wil, maar omdat ik hem anders wil leren vasthouden.

Volgende maand spreken we verder over de mogelijkheden. Dat geeft mij rust. We hoeven niet nu te besluiten, maar we kunnen wel vast voorbereiden voor de toekomst.