Aan wie vertrouw jij je kind toe?

Lieve Kim,

Vorige week hadden wij, met een paar vriendinnen een date staan. Uiteindelijk lukte het jou niet om te komen, je had geen oppas kunnen vinden. Je vertelde dat het makkelijker is om voor je jongste zoontje een oppas te vinden, dan voor Isabel.

Dat is zo herkenbaar. Voor je gezonde kind vraag je een leuk meisje uit de straat, of een dochter van vrienden. Maar ja, bij onze zorgintensieve kinderen is dat een ander verhaal.

Wij vroegen mijn ouders om op te passen

Sowieso vond, en vind, ik het lastig om Merel aan een ander toe te vertrouwen. Toen zij jong was, veel huilde en al epilepsie had, durfde ik niet iemand te vragen zonder kennis en inzicht in haar beperkingen. Maar wie dan wel?

Iemand anders dan mijn ouders kon ik niet verzinnen. Zij waren toen nog in staat voor ons kleine Mereltje te zorgen. Tot er op het KDC een leuke stagiaire kwam. Toen zij klaar was met haar stage, heb ik haar gevraagd als oppas. Zij kende Merel al, en had kennis van epilepsie, dat was een groot voordeel. Een jaar later kreeg Merel een PGB toegekend, zij werd toen onze eerste PGB’-ster.

Meer mogelijkheden door PGB

Er volgden er nog velen. Dankzij een WLZ-toekenning zijn er altijd PGB’-sters in ons gezin, en ons leven geweest. Dat heeft ons veel gebracht; tijd voor de andere kinderen, tijd voor onszelf, een avondje samen weg, even een momentje zonder zorgen. Alles met de wetenschap dat er in liefde voor Merel gezorgd werd. Ik hoop dat ook jullie iemand vinden bij wie je Isabel met een gerust hart kan achterlaten.

Kus, Yvonne

Lieve Yvonne,

Inderdaad, het is zoveel makkelijker om een oppas te vinden voor gezonde kinderen. Wat lijkt het me heerlijk om onze buurvrouw op te laten passen. Het idee dat we gewoon weg kunnen zonder dat we ons zorgen hoeven te maken om Isabel, lijkt me zalig.

Waar en hoe vind je iemand die op ons zorgintensieve kind kan passen?

Samen op date gaan met je partner om een beetje tot elkaar te komen... dat klinkt als iets wat iedereen zou moeten kunnen. Voor ons is dat dus niet vanzelfsprekend, maar een pure luxe!

Wessel zou ik aan een buurvrouw toevertrouwen, maar Isabel? Met haar beperkingen durf ik het gewoon niet aan. Ze heeft gelukkig geen epilepsie, maar wél Pica. Iets als buiten spelen of knutselen kan gevaar opleveren omdat zij van alles in haar mond steekt. Op school en in het logeerhuis kunnen ze daar rekening mee houden, er zijn daar meer kinderen met een soortgelijke aandoening.

Het is ons nog niet gelukt een oppas te vinden voor Isabel. We hebben het echt via diverse kanalen geprobeerd. Aan mijn ouders vertrouw ik haar echt voor de volle honderd procent toe, maar mijn moeder krijgt Isabel de trap niet meer op. Daarbij wil ik niet altijd een beroep op hen doen. Daar zit toch het ingewikkelde.

We willen niemand voor het blok zetten

En hoe vraag je of iemand PGB’er wil worden, als je iemand vindt waarmee je dat ziet zitten? Ik ben bang dat ik diegene dan voor het blok zet en overvraag... zeker als diegene al een baan in de zorg heeft.

Er moeten toch anderen zijn die voor haar kunnen zorgen? Moet je daarin gewoon geluk hebben? Dat iemand jou feitelijk ook eens een avondje uit gunt? Want zo voelt het als we wél een oppas hebben kunnen regelen; dat het ons gegund is.

Liefs, Kim