Bladeren of naalden; het maakt een groot verschil voor Martijn

Rugzak op en gaan

Ik ben een kilometer of vijf onderweg. Mijn wandelrugzak, al jaren mijn steun en toeverlaat tijdens langere en kortere wandelingen, hangt op mijn rug en voelt vertrouwd. Mijn voeten stevig omhuld door mijn wandelschoenen – ook al een hele poos in mijn bezit. Ze beginnen scheurtjes te vertonen en zijn ook niet helemaal waterdicht meer. Maar, ik kan er nog niet van scheiden.

Mijn wandeling (of moet ik ‘hike’ zeggen?) gaat vandaag door het Montferland, een heuvelachtig bosgebied ten oosten van Arnhem. Ik ben even van huis. Hike, hotel en morgenvroeg lekker hardlopen hier in de bossen. Daarna weer vlug terug naar mijn gezin…

In deze laatste zin zit meteen de spagaat die ik voel.

Hoofd en hart niet op één lijn

In aanloop naar dit uitje zocht ik een prachtig boek uit om mee te nemen en lekker lang in te kunnen lezen. Daarnaast besteedde ik behoorlijk wat tijd om een mooie locatie te vinden, niet te ver van Nijmegen waar ik op dag 1 een lange en stevige wandeltocht kon maken en op dag 2 een lekkere trailrun kon doen.

Allemaal dingen die, zeker niet zo achter elkaar, thuis meestal niet kunnen. Want: mijn gezin.

Nu kan het dus. Ik ben er even op uit, anderhalve dag voor mijzelf. Ik bedacht mij afgelopen week: Madelief wordt volgende week twee jaar oud. Dit is pas de derde keer sinds haar geboorte dat ik een nachtje van huis weg ben.

Je gaat namelijk niet zo makkelijk een nachtje weg als je dochter een half jaar lang twee a drie keer per nacht langere tijd wakker is, zoals afgelopen winter het geval was. Je gaat ook niet zo makkelijk weg als je gemiddeld twee keer per maand met één van je kinderen ’s nachts naar de huisartsenpost moet. En toch is het goed om dat juist wel te doen. Dat is moeilijk uit te leggen, maar ‘iets’ in mij is daarvan overtuigd.

En zo gaf ik Merlijn vanmorgen een extra knuffel toen mijn lief hem naar school ging brengen. Daarna pakje ik mijn weekendtas en bracht Madelief naar de opvang, om vervolgens door te rijden naar mijn hotel. De auto bij het hotel geparkeerd, mijn weekendtas bij de receptie achtergelaten en meteen aan mijn wandeling begonnen.

Lopen met haast en een onrustig hoofd

Nu loop ik hier door deze prachtige bossen. Het regent zachtjes, maar niet hinderlijk. Het is koud, maar ik ben erop gekleed. De bossen zijn prachtig in vol herfstornaat, de wandelpaden precies waar ik van hou: lekker kronkelend, op en af, steeds weer een verassing wat zich achter de volgende bocht of heuvel bevindt.

Kortom: ik zou moeten genieten. Maar dat doe ik niet. Ik denk aan thuis, ik denk aan mijn gezin. Hoe zal Merlijn het vinden als ik er straks niet ben? Is het niet te druk voor mijn lief? Wat als Madelief of Merlijn vanavond of vannacht ziek zijn? Ze waren afgelopen week niet helemaal lekker, dus je weet maar nooit. Je weet het überhaupt nooit met kleine kinderen en al helemaal niet met die van ons. Dit laatste klinkt onaardiger dan ik bedoel.

Mijn hoofd loopt over. Ik ‘moet’ ontspannen, zeg ik tegen mijzelf. ‘Daar ben je toch hier voor!’. Maar de gedachten blijven komen, mijn pas is wat gejaagd, ik wil doorlopen en snel bij het volgende punt (heuveltop, knoppunt, lunchplek, einde…) zijn.

Het pad waarop ik loop maakt de zoveelste bocht en ineens verandert er iets. Het wordt stil in het bos, en daarmee ook in mij. Ik loop nog even door, terwijl ik mij verbaas over deze plotselinge stilte en rust.

Dan valt het mij op. Tot op dit moment heb ik door loofbos gelopen. Het is laat in de herfst en de paden waarover ik tot nu toe liep liggen bedekt met een dik bladerdek. Het deint, kraakt en beweegt terwijl ik erop loop. Net zoals het deint, kraakt en beweegt in mijn hoofd.

Tijd nemen voor jezelf kun je leren

Nu loop ik ineens door een naaldbos. Het pad is schoon, ik loop over vochtige aarde die fris en schoon ruikt. Het hele bos is stiller, gedempt. En het wordt stiller en schoner in mijn hoofd.

Ik voel me omhuld en opgenomen door iets wat groter is dan mijzelf. Een bos dat niet mee hoeft te bewegen met elk seizoen, maar juist in staat is om in dit seizoen wat te dempen en de elementen een beetje buiten de deur te houden.

Misschien is dat wel precies wat ik hier even mag doen. De elementen, alle hectiek in mijn leven, even buiten de deur houden en genieten van deze tijd voor mijzelf. Dat is nog moeilijk genoeg, dus ik hoef het ook niet meteen en niet helemaal van mijzelf te kunnen. Maar lopend hier in dit geurige en verstillende naaldbos kom ik er in ieder geval heel dichtbij.