Een zorgintensief gezin: Stilstaan bestaat niet, gepland ontspannen wel.

Melinda is fulltime mantelzorger voor haar zorgintensieve gezin. Dit heeft haar leven compleet veranderd. Van een overbelaste moeder die nergens meer energie voor had, is ze veranderd in een vrouw die in balans is en ook andere zorgmoeders wil helpen deze balans te vinden. Regelmatig schrijft zij een blog voor Sophi Online waarin zij haar ervaringen deelt.

De ballen hooghouden

Veel mensen vragen zich af hoe ik het toch doe met drie mensen thuis die zorg nodig hebben. Het steeds vooruit kijken naar wat nodig is of geregeld moet worden. Improviseren als dingen anders lopen en sociale afspraken afzeggen omdat het gewoonweg niet haalbaar is.

Met een zorgintensief gezin leer je om heel veel ballen in de lucht te houden. Als de één naar het ziekenhuis moet en de ander naar de dagbesteding, dan zorg je dat het lukt. Is het niet haalbaar? Dan neem je soms de één mee naar een afspraak van de ander, gewoon omdat je niet voldoende hulp krijgt om dit anders aan te vliegen.

Het meeste ligt op mijn schouders

Waar de één prikkelgevoelig is, maakt de ander juist veel prikkels en waar de ander dingen niet begrijpt en gewoon doet, doet de ander dit weer andersom. Het steeds ondertitelen van hun gedrag, communicatie, begrip en aangeven wat wel en niet mogelijk is om toch samen te komen. Dat doe ik. Ik ben de hoofdpersoon, de politie-agent, diegene die overeind moet blijven staan. Zelfs al voelt dit met regelmaat minder fijn of lijkt het onhaalbaar op slechte dagen.

Naast het zorgen, aansturen en helpen van mijn gezin. Beheer ik ook alle zorgafspraken en zorg ik ervoor dat ik er bij ben om hun te helpen. Dit om ervoor te zorgen dat ze niets vergeten of dat we niet gezien worden in alle zorg die er is.

Daarnaast is het bellen met instanties of zorginstellingen ook tijdrovend, de PGB administratie, het bellen met de clientondersteuner, vragenlijsten, zorgprofessionals die vragen hebben te woord staan. Keer op keer het verhaal vertellen van niet één, maar drie mensen.

Helpen bij douchen, activiteiten doen en kijken wat haalbaar is. Het nachtenlang wakker zijn van het onrustig slapen van dochterlief (ook epilepsie). Het steeds maar “aan” staan en kijken wanneer het wat rustiger is. Het stopt niet, de zorg wordt naarmate ze ouder worden allemaal nog intensiever. Het voelt als een orkaan die niet te stoppen is, maar waarin ik mijzelf ook niet vergeten mag.

Bewust ontspannen

Dat is de reden waarom ik ontspanning plan. Bewust kies om één keer per jaar een nachtje weg te gaan om op te laden. Waarom ik bewust kies om te gaan wandelen of even stoom af te blazen in de sportschool. Dat is de reden waarom ik soms alleen thuis met een kussen sla en gil om even de stress de baas te worden. Waarom ik soms onder de douche kort de tijd neem om even te huilen, gewoon omdat het mij helpt te ontladen en ik ook maar een mens ben.

Als je niet kiest voor zelfzorg en je ontspanning (en soms ook inspanning) niet plant, dan gebeurt het niet. Dan zijn er geen momenten voor jou. Dan is het einde zoek en wat er dan gebeurt, is juist dat wat je wil voorkomen. Ook dat heb ik namelijk ervaren. Ik heb geworsteld met een flinke burn-out en een depressie. Momenteel ben ik ook in behandeling voor PTSS (tevens niet alleen door de zorg). Met wekelijkse therapie en geplande ontspan-momenten kom je een heel eind. Je kunt dan zelfs voor drie mensen zorg bieden, al zou wat meer hulp zeer gewenst zijn. Maar daar kan ik helaas niet op wachten.

Kies jij al voor jezelf naast het zorgen?