Mijn dochter kreeg de waterpokken en weg was mijn planning!

Enkele weken geleden, de eerste zaterdag van de Vierdaagsefeesten hier in Nijmegen had ik een date. Ik had een date met de liefste, prachtigste en leukste jongedame die ik ken en ik keek al weken uit naar die avond.

Plannen gewijzigd

Het plan was om rond vijf uur samen de stad in te lopen. Normaal gesproken vind ik het al heerlijk om zo dicht bij de stad te wonen, maar tijdens de Vierdaagsefeesten is dat helemaal een zegen. Eerst even lekker wat eten bij de Smaakmarkt aan de Waalkade. Vervolgens door naar het Kronenburgerpark, waar we het optreden van Typhoon hoopten te gaan zien. Het was een prachtig plan, maar het liep wat anders. Mijn date kreeg twee dagen eerder waterpokken en was daarom aan huis gebonden.

Mijn ‘date’ met wie ik deze prachtige plannen had was namelijk Madelief, mijn dochter van anderhalf.

Het zit zo: Mijn lief had deze zaterdag een optreden en Merlijn logeerde bij mijn schoonouders. Dus hadden Madelief en ik deze avond het rijk voor ons samen. Dit leek mij een mooie gelegenheid voor ons eerste vader-dochter-etentje. Helaas: het liep dus even anders. Heel anders dan ik gepland en gehoopt had. Zoals het al zo vaak anders liep, en ook nog vaak anders zal gaan lopen.

Madelief kreeg de waterpokken en zoals dat vaak gaat bij Madelief, werd ze hier goed ziek van. Madelief loopt nu eenmaal wat makkelijk tegen ziektes aan en ze verlopen ook vaak vrij heftig bij haar. Niet zelden, zoals nu ook het geval was, komt er een complicatie bovenop. In dit geval een dubbele oorontsteking.

Relativeren

Toen ik een collega vertelde dat Madelief waterpokken had was de reactie: "Vervelend zeg. Maar ook fijn dat ze het nu gehad heeft. Ach ja, ieder kind moet dat een keer krijgen hè".

Dit is allemaal waar. En toch heb ik een beetje mijn buik vol van dit soort (ik krijg ze vaker) 'goed bedoelde relativerende' reacties. Alles is namelijk te relativeren, wanneer je maar goed genoeg je best doet en/of wanneer de omstandigheden maar pittig genoeg zijn.

Een half jaar niet door kunnen slapen omdat je kind regelmatig drie keer of vaker per nacht wakker is? "Ach, weet je dat er stellen zijn die daar jaren last van hebben?"

Voor de derde of vierde keer in korte tijd een etentje of leuk event met vrienden af moeten zeggen omdat de ziekenboeg thuis weer gevuld is? "Ach, dat hoort erbij als je kleine kinderen hebt. Ze noemen het niet voor niets tropenjaren!"

"Jullie krijgen dus wel een heel bijzonder kindje", zei iemand in een gesprek waarin ik vertelde dat mijn lief zwanger was van een kindje met Down. "Ach, elk kind is toch bijzonder?", tetterde weer iemand anders daar overheen.

Als je kind maar lang genoeg op de IC ligt, dan ga je ook geloven dat een klaplong een ‘kleine complicatie’ is. (Echt gebeurd, echt meegemaakt en ook echt geloofd).

Wat die IC betreft: van een weekje bivakkeren in het Ronald MacDonaldhuis ga je trouwens ook voor je het weet fanatiek relativeren. Want als je ergens wel ouders tegen kan komen die het ‘zwaarder’ hebben dan jij, dan is het daar wel.

Maar: de optelsom van al die relatieve dingetjes is toch wel een pittige cumulatieve rekening die wij afgelopen jaren gepresenteerd kregen. En, hoe verleidelijk soms ook: relativeren helpt dan op een gegeven moment ook niet meer.

Balans

Soms, en vandaag was het ‘soms’ ben ik helemaal klaar met al dat relativeren en wil ik besluiten om dan maar nooit meer leuke dingen te plannen omdat die toch zo vaak niet door kunnen gaan. Deze gedachte raast al de hele dag als een donkere wolk door mijn hoofd. Onze ziekenboeg is namelijk alweer een paar dagen goed gevuld en alweer een paar dagen hebben we leuke dingen af moeten zeggen. Om nog maar te zwijgen van slapeloze nachten en middernachtelijke bezoeken aan de huisartsenpost.

Ja, dan is de verleiding bij mij groot om niet meer te plannen en om nergens meer zin in te hebben. Dit alles om maar niet weer teleurgesteld te worden. Op dagen als vandaag moet ik mijzelf echt meerdere keren bij de kraag pakken. In de eerste plaats om aanwezig te blijven, voor mijn kinderen en voor mijn lief. Maar ook om aanwezig te blijven voor mijzelf, om in die ravage van teleurstellingen overeind te blijven en balans te blijven houden.

Ik zoek de balans tussen aan de ene kant niet alles weg-relatieveren en mijzelf daarmee te verwijten dat ik mij aanstel en aan de andere kant, mijzelf in een tot mislukken gedoemde poging tot zelfbescherming voor te nemen om mij dan maar nergens meer op te verheugen en niets te plannen zodat ik ook niet meer teleurgesteld raak als dingen weer niet door kunnen gaan.

Deze dagen kreeg ik een nieuw inzicht hierover. Balans vinden, het ‘midden’ van de weegschaal vinden, vraagt erom dat je beide uitersten in jezelf, beide ‘schalen’ wel omarmt. Ik zoek de balans tussen zelfkritiek ("verman jezelf en ga door!") en apathie ("ik plan maar niets meer, alles is toch k*t").

Zonder oordeel

Ik mag de gedachte: ‘anderen hebben het zwaarder’ toelaten, zonder dat ik daar meteen conclusies aan verbind. Conclusies zoals: "Je moet je niet aanstellen". Net zoals ik mag balen als dingen niet doorgaan. Ik mag dan balen en ik sta mijzelf dan ook toe om even niks meer te willen plannen. Deze gedachtes laat ik toe, zonder meteen een oordeel over mijzelf te hebben. Daar ga ik mee oefenen en zo hoop ik die balans te vinden.

Kortom: ik blijf plannen maken en mijzelf hierop verheugen. En soms gaan ze niet door. Dan mag ik boos zijn en stevig balen. Ik laat deze gedachten toe en vertrouw erop dat ze ook weer verdwijnen. En dan maak ik weer nieuwe plannen.