Vliegles, zo noemen ik en Nathan het

Ik vond die tillift vooral een onding

Met geen één hulpmiddel heb ik moeite. En we hebben er een heleboel in huis, maar die tillift! Dat ding is gewoon een onding. Ik weet nog dat de lift binnenkwam. Zo’n lelijk, onhandig ding in huis.

Ik had er meteen een hekel aan. Dit terwijl ik in mijn werk regelmatig tilliften gebruikte. Maar in m’n eigen huis: nee! Ik besloot toen dat ik deze lift de komende jaren niet zou gaan gebruiken en het liefst had ik ook niet dat de zorgverleners hem gebruikten.

Ik had moeite met de gevoelens rondom de lift. Maar goed, ik begreep dat dit voor onze zorgverleners anders was, dus lukte het me om het richting hen los te laten. Wel pas nadat ik mijn afkeer van de lift had uitgesproken. Achteraf denk ik: wat bezielde me? Waarom was dit nu zo moeilijk? Waarom vond ik het heftig om hem in die tilmat te zien zitten? Dan ook nog die harde clips, die nooit goed vallen als hij in zijn orthese stoel zit.

Mijn lichaam geeft aan dat ik op moet letten

Maar Nathan begint nu zwaar te worden. Te zwaar voor mij. Voor één keer niet, voor meerdere keren per dag wel! Helemaal nu in combinatie met m'n werk. Waar de zorg ook zwaar is. Ik werk 1 à 2 dagen per week, maar toch voel ik aan m'n lichaam dat ik moet opletten en misschien de lift moet gaan gebruiken. Toch wilde ik het gewoon niet. Het voelt als falen.
Je eigen kind niet meer makkelijk kunnen tillen. Je knuffelbare kind. Je kind dat in lengte en gewicht wel gewoon meegroeit zoals andere kinderen van zijn leeftijd. En die kinderen worden op 9-jarige leeftijd tenslotte ook niet meer getild, maar toch wilde ik een kindje als Nathan die geborgenheid wel geven.

We zijn gestart met “vliegles”

Tot kortgeleden. Ik voelde mezelf niet helemaal fit en wist dat er die dag redelijk wat tilmomenten op mij neer zouden komen. Ik dacht niet verder na en pakte gewoon de tilmat en lift. Ik zei tegen Nathan: ‘Vandaag doen we vliegles’ en grappig dat hij het vond! Vooral het hoge vliegen vond hij geweldig. Stoel kantelen, lift in zitstand, en hoppa de stoel in. Even later vanuit de stoel ook zo de rolstoel in. En ik? Stiekem was ik trots op mezelf en vroeg me af ‘was dit nu zo erg’? Ja, je geeft er iets voor op. Maar knuffelen kun je ook op andere manieren.

Ik kijk nu gewoon per keer of ik de lift wel of niet gebruik. De eerste stappen zijn in elk geval gezet. Op naar nog veel meer vliegmomenten! En die tilmat in zijn rolstoel? Ach, ik zie hem amper meer. Het gaat om die vrolijke jongen die in erin zit. En die vrolijke jongen heeft er helemaal geen last van.