De eerste foto die ik plaatste...

Op 30 juli 2014 werd onze eerste zoon Joas geboren om 04:15 uur ’s nachts, na 41 weken zwangerschap. Een wolk van een baby met zijn 4260 gram.

Van tevoren hadden wij al afgesproken om eerst een aantal uurtjes samen te genieten van ons kind.

Even quality time samen, voordat we iedereen zouden bellen en iets op Facebook zouden plaatsen. Nu zouden we sowieso niet ’s nachts hebben gebeld, dus het tijdstip van geboorte kwam mooi uit. Helaas verliep het allemaal iets anders, waardoor ik pas na twee dagen een bericht op Facebook durfde te plaatsen om de geboorte van onze zoon bekend te maken.

Nee, wij wisten niet van tevoren dat Joas downsyndroom heeft. En achteraf zijn we daar blij om, want ik heb een heerlijke onbezorgde eerste zwangerschap gehad. We hebben nog met zijn tweetjes genoten en een fantastische reis door Azië mogen maken. En alhoewel ik tijdens de zwangerschap vaak heb ik gedacht: ‘Ik hoop maar dat alles goed is’, ga je hier onbewust toch ook een beetje vanuit met je 29 jaar. De meeste kinderen komen immers gezond ter wereld. Tot het moment daar is dat de dokter een aantal uur na de bevalling naar je toe komt en zegt:

'Mevrouw, ik moet mijn vermoeden uitspreken dat uw zoontje downsyndroom heeft.'

Het was echt een ware shock voor ons. Hoe blij en trots ik was dat ik er een kind uitgeperst had, zo verdoofd was ik na dit nieuws. Je had gehoopt iedereen mooi en goed nieuws te kunnen brengen, hier leef je negen maanden naartoe. Maar dit was toch andere koek.

Twee dagen na de geboorte hebben we uiteindelijk een bericht op Facebook geplaatst.

Hoewel we verdrietig waren, teleurgesteld en boos op de hele wereld, kozen wij ervoor dit niet in het bericht naar voren te laten komen. Je voelt toch dat je je kind moet beschermen tegen de wereld. Want als wij dat als ouders al niet kunnen doen, wie doet het dan?

Dus hoe verdrietig wij ook waren en hoe vers de wond op dat moment ook nog was, we wilden laten weten dat het ONZE ZOON was. Onze zoon, met downsyndroom. Ook al waren wij boos, we beseften wel dat we hoog en laag konden springen, maar de situatie zou hierdoor niet veranderen. Dus deal with it!!

Als ik nu, acht jaar later, het bericht terugzie, valt het me op dat onder de laag verdriet een hele hoop liefde verborgen zat.

Liefde die ik toen niet zag, omdat het overschaduwd werd door tranen. Verborgen moederliefde, omdat we in zo’n achtbaan terechtkwamen dat er geen tijd was om verder stil te staan bij alle emoties.

Nu kan ik zeggen dat het een voorrecht is om een kindje met downsyndroom te hebben. En ja, het is soms nog steeds moeilijk en vermoeiend, maar de levenslessen die hij ons leert had ik toch voor geen goud willen missen.