De parallelle wereld vs. onze wereld

20 weken echo

Een parallelle wereld. Zo kan het voelen als ouder van een zorgintensief kind. Vandaag wil ik delen, hoe ik daar ben beland. Hoe het allemaal begon. Inmiddels zijn we 14 jaar verder, maar het voelt als gisteren. Ik stapte de poli gynaecologie binnen, voor de 20 weken echo. De wachtkamer vol met aanstaande ouders, opa's en oma's, vriendinnen of zussen. Wij waren samen.

Als snel bleek er iets niet goed met onze baby. Te weinig vruchtwater, een te klein hoofdje. "Ik ga overleggen met het LUMC en voor morgen daar een afspraak voor jullie maken", zei de echoscopiste.

Verdoofd liep ik de echo-ruimte uit. Langs alle ouders die in de 'hiep hiep hoera' stemming waren. Ik keek ernaar, vanaf mijn stilstaande eiland.

Chromosoomafwijking

De volgende dag gingen we naar Leiden. Ik weet eigenlijk niet veel meer van de echo, des te meer van het gesprek erna met de gynaecoloog. "Ik denk aan een chromosoomafwijking en ik wil graag een vlokkentest doen. Geen vruchtwatertest, want er is al zo weinig vruchtwater. Maar er zitten wel risico's aan".

Onderweg naar huis. Iedereen ging door. We belden met familie. We knuffelden met Juss. De parallelle wereld begon toen al te ontstaan. De wereld van 'alles volgens het boekje´en onze wereld.

Uiteindelijk bleek Ive inderdaad een chromosoomafwijking te hebben. Tetrasomie 18p. Er hoort een hele lijst bij van 'mogelijke gevolgen'. Inmiddels weten we dat veel daarvan is uitgekomen. En ook veel niet. En er kan altijd weer iets ontstaan uit die lijst.

Oordelen en meningen

De parallelle wereld, die draait door. Over 'het nemen van kinderen', het verdriet hebben om geen jongen of geen meisje. Of de "we gaan net zo lang door tot we een meisje hebben".

En ook moet ik er vaak aan denken als het over abortus gaat. Natuurlijk had en heb ik daar een keuze in gemaakt. Een keuze volgens mijn normen en waarden. Maar altijd denk ik, sta eerst maar in de schoenen van die ander, voordat je een mening kunt vormen. Want vanaf het andere eiland van 'volgens het boekje', is een mening hebben vaak ook heel makkelijk. Je verplaatsen in de ander en even je eigen normen en waarden loslaten, om even naast de ander te gaan staan, is echt een ander verhaal.

En ja, ik denk, vind en voel daar veel bij. Want het leven is niet maakbaar. Ook niet daarin. Ook al voelt het voor veel mensen, in de parallelle wereld, wel zo.