De 'wat als' vraag steekt regelmatig de kop op

De 'wat als' vraag steekt met regelmaat de kop op in ons leven met Ive

Waar deze ‘wat als’ vraag in mijn coachpraktijk ook vaak aan bod komt, omdat we ons er maar wat makkelijk door laten leiden, kwam deze vraag in de afgelopen week in mijn eigen hoofd veelvuldig voor. Zo zie je, ook bij een coach komt deze vraag voorbij.

Ive viel anderhalf jaar geleden hard in de tuin. Ze bleef met haar voet hangen achter de rand van de trampoline. Ze brak haar onderbeen, een venijnige blessure.

Dan start de hele poespas. Met de ambulance naar het ziekenhuis en het touwtrekken ervoor, want de huisartsenchauffeur blijkt niet te komen voor een kind van 12 jaar met een beenbreuk.

Na de beenbreuk word ze gevolgd tijdens de revalidatiespreekuren op haar dagbesteding. Dit omdat ze bij fases slecht loopt. Het revalidatiespreekuur stond vorige week weer op de planning. De enkels van Ive bleken vast zitten, dus er moeten foto’s gemaakt worden. Foto’s van heupen, knieën en enkels. Als ijkpunt voor de toekomst.

Tijdens het spreekuur sprak de revalidatie arts over de vergrote kans op slijtage

Ik dacht aan wat dat zou betekenen. Wat als… dat scenario uitkomt. Haar gewrichten sneller dan normaal gaan slijten. Dat is een horrorscenario in haar geval.

Want hoe zou een operatie moeten gaan? Het herstel, revalideren. Ze totaal niet zou begrijpen wat er aan de hand is. Wat er van haar verwacht wordt. Waarom ze zoveel pijn heeft. Welke beweging ze wel en niet kan of mag maken.

Er dringt zich nog een vraag aan me op. Stel dat dat scenario gaat spelen, hoe oud zal ze op dat moment zijn? Zijn wij er dan nog? Wie zorgt dan voor haar? Wie kijkt er dan in haar hoofd en hart mee? Om haar te zien, geborgenheid te geven en lief te hebben?

Zal ze kunnen delen wat in haar hoofd zit? Voelt ze alsof ze er alleen voor staat? Voelt ze zich eenzaam?

Ik kan het gewoonweg niet verdragen, al die gedachten en gevoelens

Vandaag maakten we de foto’s. Op de afdeling röntgen legden we alles aan haar uit. De mevrouw van de röntgenkamer was verbaasd: ‘Oh papa én mama mee?’

We zeiden maar niet teveel, en gingen aan de slag. We namen Ive mee in elke stap die ze moest zetten. Zaten of stonden naast haar. Spraken haar toe. Legden uit en vertaalden. Vroegen om een moment om de vraag en prikkels in te laten dalen. Maar de prikkels, de vragen, opdrachten, geluiden, het haar vasthouden in de verschillende houdingen, de trauma’s van het gebroken been van destijds, het werd haar teveel. Net als de hoeveelheid foto’s die gemaakt moesten worden.

We hielden haar met vier mensen vast maar ze beet van zich af. Schreeuwde. Bijna dierlijk. Kneep ons. Trok aan m'n haren.

Haar pure onmacht, verdriet en angst, het is zo moeilijk om te zien

Voor nu zijn de foto’s gemaakt en zijn er geen gekke dingen gezien. We gaan stap voor stap verder en zullen moeten afwachten of deze ‘wat als’ vraag realiteit zal worden.

We lopen de röntgenkamer uit. Alle drie met zweet op ons voorhoofd. We volgen haar in het ‘landen’ na deze heftige momenten. Ze reset. En geniet uiteindelijk van ontspannen iets drinken samen.

Zo onwijs trots op haar doorzettingsvermogen én haar vermogen om te ontspannen na deze enorme piek.

En de 'wat als' vraag?

Ik probeer die voorlopig te skippen, want we wéten het niet. Nu niet. Of misschien wel altijd niet.

Deze foto's zijn gemaakt. En ons meisje is hier weer doorheen gekomen. Dat telt voor nu.