Niemand weet hoe de ontwikkeling van Mette (7) zal gaan

De dokters en andere hulpverleners willen eigenlijk nooit een echte uitspraak doen over hoe haar ontwikkeling verder gaat.

Alsof ze bang zijn om het verkeerd te voorspellen en dan een klacht aan hun broek hebben hangen ofzo.

Maar begrijpen die mensen dan helemaal niet dat je als ouder heel wanhopig bent, als je niet weet wat er met je kind aan de hand is? Denken ze nou echt dat ik mijn kostbare energie ga verspillen om een klacht in te dienen als ze iets hebben gezegd wat niet is uitgekomen?

Ik begrijp die voorzichtigheid gewoon niet. Ik had zo graag in de hoofden van sommige artsen en therapeuten willen kijken om te weten wat ze nu echt denken van mijn dochter.

Ik wil gewoon alle dingen horen die ze niet hardop durven te zeggen.

Ik ben het zat om alle diplomatieke antwoorden te horen of antwoorden die nog alle kanten op kunnen gaan. Kijk, twijfelen en onzeker zijn, dat kan ik zelf ook. Maar zij zijn de experts. Zeg gewoon waar het op staat.

Kan ze ooit nog naar normaal onderwijs? Wordt ze nog zindelijk? Blijft ze altijd zo achterlopen of kan ze het nog inhalen? Ik heb gewoon zoveel vragen en niemand geeft een duidelijk antwoord.

Ik begrijp dat ieder leven loopt zoals het loopt en dat je het niet kan voorspellen. Ik snap het, natuurlijk. Ik had dit leven ook niet voor mezelf voorspeld, maar toch is het zo.

Wat ik wil weten is welke kanten het op kan gaan.

Ze hebben toch wel vaker kinderen gezien met zuurstofgebrek bij de geboorte. Ze hebben hier toch voor geleerd?

Als ik mij zo druk maak, dan zegt mijn man meestal: ‘Robine, ga maar even lekker in bad. Morgen ziet de dag er vast weer heel anders uit en zijn je vragen weer voor even op een andere plek.’

Soms helpt dat, maar soms word ik daar nog bozer van. Alsof hij aan hun kant staat ofzo. Ik weet ook wel dat er helemaal geen kanten zijn hoor.

Ik sla soms een beetje door. Mijn man weet dat en vindt dat kennelijk niet erg (want hij is er nog steeds).

En dus volg ik uiteindelijk maar vaak zijn advies op en ga ik al mopperend in bad. Eerlijk is eerlijk, ik kom er meestal een stuk rustiger weer uit.

Tja, ik kon ook niet voorspellen dat ik zo’n fijne vent zou treffen, maar dat is ook gebeurd. Die gedachte geeft me altijd weer hoop voor de toekomst met Mette.