Beppie heeft een lichte verstandelijke beperking én ze is moeder

Ik vind het geweldig om moeder te zijn en dat ik dit mee mag maken in mijn leven.

Mijn ex-man en ik hebben lange tijd zelfstandig gewoond en op dit moment woon ik bij Philadelphia. Ik doe daar een opleiding tot ervaringsdeskundige. Uiteindelijk is het de bedoeling dat ik lessen en workshops ga geven aan medewerkers en andere cliënten van Philadelphia. Die gaan over allerlei onderwerpen, zoals toegankelijkheid, pesten, misbruik, het VN-verdrag voor mensen met een handicap of zeggenschap. Het staat nog in de kinderschoenen en zal steeds meer vorm krijgen.

Toen ik net moeder was geworden, was er veel onbekend. Dat geldt voor iedereen die moeder wordt en komt niet speciaal doordat ik een beperking heb. Na de geboorte van mijn zoon ging alles heel goed. Hij heeft een goede ontwikkeling doorgemaakt. Twee jaar later werd zijn zusje geboren en toen kwam er meer druk op te liggen. De zwangerschap was zwaar en mijn dochter is drie weken te vroeg geboren. Ze was erg zwaar en had vooral een erg groot hoofd. Ook haar kleur viel erg op. Ze heeft een tijdje in een couveuse gelegen en kwam onder behandeling van een kinderarts. Ze konden alleen niets bijzonders vinden.

Op het moment dat mijn dochter 8 maanden oud was, werd ze ineens heel ziek.

Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd, van de huisarts naar het ziekenhuis en weer terug. Uiteindelijk werd ze met spoed opgenomen in het ziekenhuis en bleek ze een dubbele longontsteking te hebben. Er kwamen allerlei toeters en bellen bij kijken. Ze heeft er twee weken gelegen, waarbij ze ook nog griep opliep.

Er bleek toen ook iets anders met haar longen te zijn, waar ze in het Radboud ziekenhuis voor geopereerd moest worden. Dat is uiteindelijk goed gegaan, maar ze heeft daarna nog een lange tijd in het ziekenhuis gelegen. Haar eerste verjaardag vierden we dan ook in het ziekenhuis.

Ook later had mijn dochter veel zorg nodig, omdat haar ontwikkeling achterliep. Het was bijvoorbeeld moeilijk om contact met haar krijgen en ze is pas laat echt gaan bewegen en praten.

Uiteindelijk bleek dat mijn dochter een verstandelijke beperking, autisme en een ontwikkelingsachterstand heeft.

Ik heb me toen wel zorgen gemaakt over hoe we dit gingen aanpakken. Mijn ex-man en ik werkten nog allebei. Ik werkte in de sociale werkvoorziening. Om mijn dochter de zorg te kunnen bieden die ze nodig had, ben ik daarmee gestopt. Daarnaast hebben we haar op een gegeven moment naar een medisch kinderdagverblijf laten gaan.

In die tijd maakte ze ineens allerlei ontwikkelingssprongen. Ze ging staan en langzaamaan praten. Dat ik ben gestopt met werken en dat ze naar het medisch kinderdagverblijf ging, hebben haar ontwikkeling echt goed gedaan. Uiteindelijk konden ze haar op die plek niets meer bieden en kon ze naar een basisschool voor speciaal onderwijs. Daar heeft ze vervolgens een goede ontwikkeling doorlopen.

Mijn zoon is op een gegeven moment ook gediagnostiseerd met autisme en ADHD.

Mijn zoon is begonnen op een reguliere basisschool, maar al vrij snel bleek dat hij niet mee kon komen met het tempo. Hij bleek autisme en ADHD te hebben.

Daarom ging hij naar dezelfde basisschool voor speciaal onderwijs waar mijn dochter uiteindelijk ook naartoe is gegaan. Toen ze beide naar het speciaal onderwijs gingen, kon ik weer werken in de sociale werkvoorziening.

We woonden zelfstandig in een huis dat was aangepast voor de beperking van mijn dochter. Tot aan de middelbare school heb wij als ouders de zorg voor de kinderen op ons genomen. In die periode gingen de vader van mijn kinderen en ik uit elkaar. We waren 18 jaar getrouwd, maar hij gaf aan dat onze relatie meer voelde als die van een broer en zus.

Op een gegeven moment kwamen we om verschillende redenen onder toezicht te staan. Mijn zoon zou naar de middelbare school gaan en ik heb toen contact opgenomen met een instelling. Zij hebben woonlocaties en daarnaast een nauwe samenwerking met een school voor voortgezet speciaal onderwijs. Hij is in die instelling gaan wonen.

Nadat onze zoon zijn middelbare schooldiploma haalde, heeft hij nog even bij mij gewoond. Uiteindelijk ging hij bij zijn vader wonen, wat heel bijzonder was. Zij hebben namelijk altijd een slechte band gehad. De vader van mijn kinderen is helaas overleden, maar mijn zoon vertelde dat hij in de jaren daarvoor helemaal is omgedraaid. Mijn zoon en zijn vader hebben alsnog een heel goede band gekregen. Dat vind ik heel mooi. Het is pijnlijk dat hij is overleden, maar het is fijn dat ze toch mooie herinneringen hebben gemaakt.

Na het overlijden van zijn vader kon mijn zoon niet in het ouderlijk huis blijven wonen. Met hulp van de gemeente hebben we een passende plek voor hem gevonden, waar hij nu begeleid woont. Hij maakt ook mooie sprongen en kan binnenkort een soort leerwerktraject gaan doen. Daardoor kan hij gaan doen wat hij leuk vindt.

Ik vind dat zij net zo belangrijk en waardevol zijn als andere mensen op deze wereld.

Mijn dochter heeft het langst bij mij gewoond. Ze ging regelmatig in het weekend uit logeren en is uiteindelijk ook in een instelling gaan wonen. Het was wel even lastig toen ze daar ging wonen, omdat ik natuurlijk jaren zelf voor haar heb gezorgd. Inmiddels woont ze er al een aantal jaar en gaat ze er naar dagbesteding. Ze heeft zich enorm ontwikkeld en heeft mooie stappen gemaakt. Daar ben ik heel bij mee.

Ik vind het geweldig om moeder te zijn en zou het niet willen missen. De band met mijn kinderen is nog steeds heel goed. Ze komen een keer in de twee tot drie weken bij mij logeren en staan echt op nummer 1. Ik ben nog altijd blij dat ik de keuze maakte om te stoppen met werken om voor mijn dochter te zorgen, terwijl ik een goede baan had. Het is pas laat vastgesteld dat de kinderen een beperking hebben en ik dacht toen wel: dat hebben ze van mij. Ik vind alleen dat zij net zo belangrijk en waardevol zijn als andere mensen op deze wereld. Zij mogen er ook zijn, met alles wat ze hebben.

Als iemand met een lichte verstandelijke beperking een kinderwens heeft, vind ik dat diegene hierover in gesprek moet gaan.

Ouders met een beperking kunnen ook hele liefdevolle ouders zijn. Ik vind het geweldig om moeder te zijn en dat ik dit mee mag maken in mijn leven. Ik ben heel trots op mijn kinderen. Als iemand met een lichte verstandelijke beperking een kinderwens heeft, vind ik dan ook dat diegene hierover in gesprek moet gaan, bijvoorbeeld met begeleiding.

Sommige mensen vinden dat iemand met een beperking dit niet kan, maar ik vind dat je samen moet onderzoeken wat er allemaal bij komt kijken en of je dat aan kan. Daarnaast ben ik wel van mening dat moeders en vaders met een beperking hulp moeten accepteren als ze dit nodig hebben. Sommigen hebben het gevoel dat ze moeten laten zien dat ze het wel zelf kunnen. Maar als je hulp nodig hebt, dan moet je dat accepteren. Dat is belangrijk om je kinderen alles te kunnen geven wat zij nodig hebben.