Het zesde zintuig

Ik weet het als er iets mis is

Iedereen weet dat we vijf zintuigen hebben als mens. Horen, ruiken, proeven, voelen en zien.

Toch denk ik vaak; ik heb een zesde zintuig. Ik voel zo vaak haarfijn aan als er iets mis is. Als moeder vooral voel je die connectie met je kind. Ik kan dat gevoel niet omschrijven, maar ik hoor er anderen ook over. Dat vertrouwen op je moedergevoel. Helaas wordt dat alleen weleens de kop in gedrukt. Of wordt er overheen gewalst. Of men vindt dat je je onnodig zorgen maakt.

Toch ben ik ervan overtuigd dat dat zesde zintuig super belangrijk is en dat je dat helemaal niet zomaar de kop in moet (laten) drukken. Nee, je moet het koesteren, als iets wat heel waardevol is. Wat zelfs van levensbelang kan zijn. Je voelt heel goed aan als je kind niet lekker in zijn vel zit. Je weet wanneer er onrust op komst is. Je hoort precies aan het geluid van je kind, dat het anders is dan anders. Wat je dan precies hoort? Ik kan het vaak niet eens uitleggen aan anderen, daarom is het ook zo lastig om over te brengen. Maar bijvoorbeeld afgelopen nacht: ons zoontje is vaker wakker ’s nachts. Maar ik wist gewoon, dit is anders. Ik eruit en ja hoor, ontlasting.

Verwijten maken

Of als hij in mijn ogen kijkt en zonder woorden vertelt wat er aan de hand is. Dat zijn momenten die ik enorm heb leren koesteren. Niemand kan mij vertellen dat mijn gevoel niet klopt. Ja natuurlijk heb ik het ook weleens mis. Pas dacht ik dat hij wat beter werd, maar hij bleek een longontsteking te ontwikkelen. Wel heb ik me laten vertellen dat dit opeens dan opsteekt. Maar dan nog, dan denk ik achteraf echt: Wat heb ik gemist? Welke signalen heb ik over het hoofd gezien? Waarom heb ik… Waarom voelde ik het niet… enzovoorts.

Totdat ik mijzelf streng toespreek. Luister, er was helemaal niets, maar dan ook niets waardoor ik het kon zien, voelen of ruiken. Waarom mezelf dan verwijten? Dat helpt ook helemaal niets. Het haalt de kracht van dat moment juist weg. Dus mezelf streng toegesproken en daar gingen we weer. In de regelmodus. Best pittig, deze winter was sowieso zwaar. Drie keer ziekenhuisopname, totaal ruim 10 weken.

We zijn eigenlijk altijd bij Nathan

We zijn net terug van de laatste opname. Ruim 4 weken heeft hij weer in het ziekenhuis gelegen, waaronder op de IC. Dit vergt echt alle energie die je in je hebt. Al je zintuigen staan op scherp. Ook al ligt hij in het ziekenhuis, toch doen we alle zorgmomenten zelf en toch zijn we eigenlijk constant bij hem. Soms als hij slaapt zijn we even tegelijk weg bij hem, maar nooit echt lang. De nacht blijft ook één van ons bij hem slapen.

Weer even over die zintuigen. Natuurlijk bestaat dat zesde zintuig helemaal niet. Tenminste, niet als een fysiek zintuig. Maar voor mij voelt het soms wel zo. Ik snap soms echt niet waarom anderen dingen niet aan zien komen, zoals zijn papa of de zorgverleners. Ik denk vaak: oh dit zien ze wel. Maar nee hoor, ik moet het steeds uitleggen. Of voordoen. En natuurlijk is dit helemaal niet erg. Maar dingen die voor mij als moeder zo gewoon en vanzelfsprekend zijn, of die ik zie aankomen, die zien anderen gewoon niet. En dan moet ik daar weer op schakelen.

Een bijzondere connectie

Natuurlijk kunnen ze het niet aanvoelen. Ik hoor (of voel?) van tevoren al als hij gaat spugen. Nee hoor, hij gaat niet spugen, zegt iemand dan. Maar jawel hoor, hij gaat daarna zeker wel spugen. Welk zintuig is dat dan? Toch die zesde ;-)

Ik vind het ook super waardevol om als moeder die connectie met mijn kind te hebben. Een verbinding die niemand anders echt heeft. Hij geniet bij iedereen en momenteel is papa erg zijn favoriet. Logisch ook als je al 10 jaar bent. Maar als er echt iets is, dan is het mama. En dat pakt niemand mij af.

Al vind ik het ook weleens super zwaar. De verantwoording van het constante alert zijn, het constante actief nadenken over alles wat je niet moet vergeten. Over die voelsprieten constant maar actief houden, soms ook heel vermoeiend. Nee, ik wil ze niet missen, maar daar tegenover staat, dat ik na een periode van ziek zijn van Nathan vaak zelf wel echt moe en overprikkeld ben. En dat ik dan soms echt even afstand moet nemen om weer goed op te laden. Even loslaten, de voelsprieten rust geven, zo noem ik het voor mijzelf. En door weer op te laden, kan ik er daarna weer tegenaan. En dat opladen hoeft helemaal niet zo bijzonder te zijn. Dit kan al een dagje naar familie toe gaan zijn. Of heerlijk even een dienst werken. Eventjes afstand, even ontzorgen (met de telefoon op standje luid).

Opladen om weer door te kunnen

Ja, ik geniet van het zorg-moederschap, maar soms is het ook gewoon even zwaar. En dat mag ook, dat moet je denk ik zelfs ook toegeven. Want altijd maar doorgaan is gewoon niet te doen. In pittige tijden zet ik andere dingen op een laag pitje, worden afspraken afgezegd. En dan verwacht ik begrip, zo niet, dan heeft die ander pech, niet ik. Ik ben waar ik zijn moet, in mijn gezin. Mijn gezin staat op nummer één. En zelfs als ik de boel loslaat, staan ze nog steeds op nummer één. Want door mijn voelsprieten weer even rust te gunnen, kunnen ze weer veel meer aan. Als ik dat niet doe, dan word ik er geen leukere vrouw en mama van. Gelukkig weten we inmiddels (na 10 jaar) hoe het allemaal werkt. Maar ook iedere dag leren we weer nieuwe dingen.

Gelukkig zijn we niet alleen en maken vele anderen dezelfde dingen mee, en kunnen we van en met elkaar leren.