Joyce wil er weleens uit, maar haar zoon Tim kan dit niet aan

Toen ik nog geen moeder was, vond ik gewoon dat kinderen zich moesten aanpassen.

Ik moest mij altijd aanpassen als kind. Ik heb zelf een zus die in een rolstoel zit en met een open ruggetje is geboren. En dus nam ik, toen ik net moeder was, mijn kids overal mee naartoe.

Maar al snel merkte ik dat mijn kids veel vrolijker en leuker waren als ik ze wat strakker in hun slaap- en eetritme hield. Ach, dacht ik toen nog. Deze fase gaat wel weer voorbij. Als de kids straks groter zijn, dan kan ik ze gewoon weer overal mee naartoe nemen. Ik had toen natuurlijk nog geen idee wat er allemaal aan de hand was met Tim.

Tim huilde als baby heel veel. Ik werd er helemaal gek van. Vooral als we in drukke gezelschappen waren. Het leek echt alsof hij zijn rust gewoon niet kon vinden met zoveel mensen om hem heen. Ik ben zo vaak naar huis gegaan op feestjes omdat hij maar bleef huilen, dat ik op een gegeven moment helemaal niet meer ben gegaan. Ik was toen ook zwanger van Rick, dus was vaak moe en vond het helemaal niet erg om de feestjes te missen.

Toen Rick 4 werd en naar de basisschool ging, kreeg hij al heel snel vriendjes. Die vriendjes vroegen hem ook mee naar huis.

De moeders van de vriendjes van Rick vroegen mij mee voor koffie. Het was zo'n nieuwe wereld voor mij.

Ik was dit helemaal niet gewend met Tim. Tim gaat vanaf zijn 4^e al naar speciaal onderwijs waar hij met een busje heen en terug wordt gebracht. De andere ouders zie en spreek ik vrijwel nooit.

De kinderen van die school spelen niet bij elkaar thuis. Tim is vaak pas om 16:00 uur thuis en is dan blij dat hij eindelijk even alleen mag zijn. Maar goed, bij de klas van Rick zitten dus niet alleen vrienden van Rick, maar ook koffievriendinnen van mij inmiddels. En ik vind het heerlijk! Ik kan er zo van genieten. En van het een komt het ander.

‘Komen jullie zaterdag ook naar Thomas zijn verjaardag?’ vroeg één van de moeders mij laatst. ‘Kan ik ook eens je andere zoon en man ontmoeten.’

Op zich was het een leuk idee. Ik had er wel zin in, maar ik maakte mij direct ook zorgen.

Tim heeft zijn vrije zaterdag echt heel erg nodig om op te laden en uit te rusten. Is het verstandig om hem mee te nemen naar een drukke verjaardag?

Ik heb het toch gedaan, onder het mom van: ach, het zal allemaal wel loslopen. Nou, dat deed het dus niet. Tim heeft zich welgeteld 2 minuten laten zien en heeft zich toen opgesloten in de badkamer. In eerste instantie heb ik hem daar even laten zitten, maar na 20 minuten wilde ik toch dat hij de deur open ging doen. Maar ik hoorde niks meer in de badkamer en begon me aardig zorgen te maken.

De vader van Thomas heeft toen de badkamerdeur met een schroevendraaier opengemaakt en Tim liep met tegenzin mee naar beneden. Ik heb hem naast mij op de bank gezet, tegen mij aan, maar hij trilde als een rietje. Na 15 minuten ben ik naar huis gegaan met de jongens.

Ik wil deze vriendschappen, gezelligheid en spontaniteit zo graag in mijn leven, maar voor Tim is dit helemaal niet goed.

Ik vraag mij weleens af: kan en moet hij het leren om tussen andere mensen op een verjaardag te zijn? Moet ik hem dit besparen en lekker thuishouden? En hoe doen andere ouders dat?