Mijn grootste angst is dat hij later eenzaam is

Eenzaam zijn. Eenzaamheid. Misschien wel mijn grootste angst voor Joas.

We proberen Joas zoveel mogelijk mee te laten doen aan de reguliere activiteiten. School, zwemles, gym. Maar feit is: hij zal altijd anders zijn.

Anders dan zijn leeftijdgenootjes, anders dan zijn broertjes en zusje. Anders in een wereld die er helaas nog steeds niet op ingericht is om deze doelgroep te bedienen, hoe hard we dit ook proberen. Anders in een maatschappij die nog steeds vreemd kijkt naar mensen met Downsyndroom, hoe hard we ook proberen dit te ‘normaliseren’ door middel van programma’s op tv en blogs op sociale media.

Anders zijn betekent helaas ook dat hij niet altijd kan deelnemen aan alle activiteiten, minder vriendjes heeft en minder aansluiting heeft bij zijn leeftijdgenootjes.

Joas is in de klas momenteel vooral geliefd onder de meisjes.

Zij kunnen heerlijk met hem tuttelen, nemen hem op sleeptouw en ‘zorgen’ voor hem. Voor hen is praten niet nodig, zij sturen hem gewoon naar waar zij willen. En als Joas de kop goed heeft staan, gaat hij hierin mee. Op de een of andere manier krijgen deze meiden van alles voor elkaar met hem! Betekent dit dat er aansluiting is bij hen? Misschien niet meteen aansluiting op hetzelfde niveau. Maar wel contact en vriendschap, ieder op zijn eigen niveau. Iets wat ik koester.

Bij de jongens in de klas is de aansluiting en het contact weer anders dan bij de meisjes. Jongens zijn stoerder, jongens zijn haantjes, jongens zijn sneller, minder ‘zorgend’, maar misschien juist meer ‘beschermend’. De jongens in de klas waren vooral verbaasd dat meneer in de achtbaan durfde met schoolreisje, terwijl niet eens alle ‘stoere’ jongens dit durfden, haha.

Wat ik op zijn eigen kinderfeestje terugzag was vooral bescherming richting Joas.

Dat hij niet werd bekogeld in een ballengevecht met een ander groepje. Deze jongens zouden Joas wel beschermen, omdat hij gehandicapt is. Opkomen voor Joas, dat deden ze. Hoe bijzonder!

Joas is een heel vrolijk jongetje, gaat zorgeloos door het leven, heeft geen stress en is zeer gevoelig voor andermans emoties. Maar Joas is ook een jongetje dat altijd extra aandacht nodig zal hebben. Op school, op zwemles, op kinderfeestjes en playdates. Dit maakt het soms wel ingewikkeld om mee te doen aan deze activiteiten die voor anderen heel gewoon zijn. Hij heeft minder playdates dan andere kinderen, minder tot geen kinderfeestjes en ik laat hem gewoon minder snel achter bij iemand, omdat hij een gebruiksaanwijzing heeft. Ik begrijp ook heel goed dat hij een uitdaging kan zijn voor mensen die hem niet kennen.

Maar aan de andere kant, alhoewel hij een uitdaging kan zijn, wil ik voor hem hetzelfde als voor mijn andere kinderen.

Ja, Joas heeft Downsyndroom, maar hij is ook gewoon een jongetje van 9 jaar.

Iemand die op zoek is naar vriendschappen, liefde en plezier met anderen. Hij uit zich anders dan anderen. Bij hem moet je uitingen vooral zoeken in non-verbale communicatie. Als ik hem op school dan weer hand in hand zie met een meisje uit zijn klas, zie ik het geluk in zijn ogen. Maar het emotionele gat tussen hem en zijn klasgenootjes zal steeds groter worden. Zal het contact hierdoor minder worden? Zal hij nog mee kunnen doen? Zal hij niet eenzaam worden en veel alleen zijn? Alleen moeten spelen? Alleen moeten leren?

We kunnen niet in de toekomst kijken, maar ik hoop dat wij er met elkaar alles aan doen om deze eenzaamheid tegen te gaan. Om hem gelukkig te maken, als onderdeel van de maatschappij, op zijn niveau.