Rebecca is een brus en gaat naar speltherapie

Aandacht verdelen

Soms zijn de zorgen intensief. De zorgen rondom je zorgenkind. Er gaat dan automatisch veel tijd en zorg naar je kind met zorgen. En dat is logisch, dat moet ook. Maar vooral als je naast je kind met zorgen ook nog andere kinderen hebt, is het heel belangrijk ook daar goed bewust van te zijn.

Vaak hoor ik om mij heen wel hetzelfde van andere zorgouders. Wij als zorgouders zijn vaak bewust bezig met onze aandacht te verdelen. Een ‘stille Willie’ in een gezin, krijgt waarschijnlijk minder aandacht dan onze brusjes. Want omdat wij bewust bezig zijn met die aandacht en tijd te verdelen, halen wij zorg in huis. Hebben we zorgverleners die helpen in de zorg van Nathan, zodat wij Rebecca gezellig naar bed kunnen brengen. Hebben we zorg in huis, zodat we samen met haar lekker op stap kunnen.

Ook veel één op één tijd met haar doorbrengen. Gewoon, omdat we dit belangrijk vinden en dus inplannen. Niet alleen de bijzondere dingen, maar juist ook dagelijks. Want omdat er zoveel tijd en zorg naar haar broer gaat, plannen we ook tijd en zorg voor haar in. Dat gaat gewoon automatisch.

We geven haar ook veel regie in hoe ze de dingen fijn vindt. Wie brengt jou vanavond naar bed? Naast wie wil je zitten tijdens het eten?

Rebecca en Nathan zijn voor ons gelijk

Nathan krijgt hier geen voorkeursbehandeling. Wel vraagt de zorg vaak tijd en aandacht. En vooral als hij meer last van zijn slijm heeft, dan heeft hij echt veel meer tijd van ons nodig. Maar Rebecca is net zo belangrijk. Zij mag ook aangeven wat zij nodig heeft.

En ja, ze moet nogal eens wachten. Of de planning verandert opeens omdat Nathan niet fit genoeg is om weg te gaan. Maar dan verzinnen we altijd iets. En we laten altijd weten, Nathan en jij zijn even belangrijk. Alleen heeft Nathan nou eenmaal extra zorg nodig. En gelukkig pakt ze dit altijd heel positief op.

Toch merken we dat ze, nu ze wat ouder wordt (8 jaar), dat ze zelf ook echt over dingen nadenkt. Tijdens opnames van haar broer maakt ze zich grotere zorgen. Ze krijgt veel meer mee van alles wat er gebeurt en ze denkt ook na over de consequenties van het zorgen.

We leggen haar altijd alles kind-eerlijk uit. Zij mag alles vragen en wij zijn overal eerlijk over.

Externe hulp voor de Brus

Maar wij als ouders hebben ook weleens externe hulp nodig toch? Daar hoeven wij ons niet voor te schamen. Soms is therapie nodig om weer sterker te kunnen staan. Voor mij vooral voor de buitenwereld. Soms loop ik tegen dingen aan, kom ik ergens niet uit, en blijft dit me achtervolgen. Dan heb ik het ook even nodig om weer sterker te kunnen worden. Iemand die de hele situatie niet kent en je toch praktisch kan adviseren. Het voelt misschien als een drempel om hulp te vragen, maar voor mij inmiddels niet meer. Als het nodig is, weet ik bij wie ik moet zijn. Heb jij dat ook? Weet jij wie jou kan helpen?

En dat geldt ook voor een brus. Ook zij gaan op een gegeven moment meer voelen, meer denken, meer zien van hoe anderen met hun broer of zus omgaan. Ook zij krijgen ‘last’ van opmerkingen en lopen er tegenaan dat ze soms geen raad weten. En ook al is jouw kind een open boek, toch schuilt er soms meer angst dan dat ze aan jou als ouders laten zien.

Want weet je wat de meeste kinderen doen? Ze proberen jou te sparen voor nog meer drukte, voor nog meer verdriet, voor nog meer zorgen. Ook al zijn ze jong, ze willen jou niet overbelasten. Met dit in onze achterhoofd zijn wij voor Rebecca speltherapie gaan aanvragen. Toen wij merkten dat een ziekenhuisopname van haar broer haar veel deed.

We voelden dat we er ook iets mee moesten voor haar. We hebben toen de psycholoog vanuit het ziekenhuis mee laten denken en zij gaf ons een advies. Schakel een kinderpsycholoog in. Ook een vriendin van ons dacht mee, speltherapie zou goed voor Rebecca zijn. Wij kenden het niet, maar vroegen dit na. Ja, dit bleek een goed idee te zijn. Maar we kregen ook het advies om het bij een kleine praktijk te houden. Want als je kind iemand (na een poosje) vertrouwd, en dan moet veranderen van gezicht, dat is niet fijn. Dit hebben wij in het ziekenhuis aangegeven en zij zijn vervolgens voor ons opzoek gegaan. Dat is zo fijn, dat je hen mee kunt laten denken. Want vooral als je als ouders ergens niet genoeg verstand van hebt, is het veel fijner professionals mee te laten denken.

We kregen vier opties en kozen de praktijk die het meest fijn leek. Na een wachtlijst van een paar maanden konden we terecht voor de intake. Rebecca vond het eerst wat vreemd, al dat geklets. Maar inmiddels voelt ze zich vertrouwd en vindt ze het fijn om te gaan. Spelenderwijs krijgt ze therapie, en we voelen dat dit haar goed doet.

Ik deelde er eerder al wat over op Instagram en Facebook en ik merkte hoeveel andere ouders hier tegenaan liepen. Maar ook brusjes die deze therapie nodig hadden gehad in het verleden en nu met eigen kinderen tegen dingen aanlopen.

Wij vinden het fijn en belangrijk dat Rebecca nu iemand heeft, naast ons als ouders, die ze kan vertrouwen en haar zorgen mee kan delen. Want ons zal ze, onbewust, toch altijd willen beschermen…