Soms doet het pijn dat ons leven stil lijkt te staan

Lieve Floortje,

Jaloezie is een emotie waar ik zelden last van heb

Liever prijs ik me gelukkig met mijn leven en probeer niet ontevreden en chagrijnig te zijn omdat het bij een ander beter of makkelijker lijkt te gaan.

Toch lukt me niet altijd het leven van de zonnige kant te zien en dan slepen emoties mij de verkeerde kant op. Mijn jaloezie heeft meestal (indirect) met jou te maken, met jouw beperkingen die ook mijn leven beperken en bepalen.

Anderen gaan door, terwijl er voor mij soms zo weinig verandert. Naar mate ik ouder word, overvalt dat gevoel me steeds vaker, bijvoorbeeld als ik met jou naar de supermarkt wandel.

Al 22 jaar duw ik jou door deze wijk, dezelfde straten, vaak zien we mensen die we kennen

Iedereen die we tegenkomen is aardig voor jou, en voor mij, en toch vraag ik me af wat ze zien, en vooral wat ze daarbij denken. Ouders die vroeger naast mij op het schoolplein stonden, wandelen nu achter de kinderwagen van een kleinkind. Ze vertellen over hun kinderen die studeren of werken, op kamers wonen of getrouwd zijn.

De etalages weerspiegelen ons beeld. In ruim twee decennia is de buggy uitgegroeid tot een rolstoel, oogt mijn rug krommer, is de gang minder energiek en maken mijn grijze haren het plaatje compleet. Al die jaren luister jij onderweg met glinsterende ogen naar de kinderliedjes die ik voor je zing. Bij de bakker krijg jij, heel lief, nog altijd een bolletje. Het lijkt alsof ons leven stil is blijven staan. Dat beseffen doet pijn! Terwijl ik jou over je krullenbol aai, forceer ik een glimlach en recht mijn rug. Dit kan ik aan!

In de afgelopen twee decennia zou je, in onze dromen, opgroeien tot jong volwassene en nu op eigen benen staan

Had ik, niet alleen voor jou maar ook voor mij, een ander beeld in gedachten. Naast de zorg voor jou, je broer en zus paste geen flitsende carrière maar wel een zelfstandig leven waarin mijn eigen naam, naast de eretitel ‘moeder van’, ook betekenisvol zou zijn.

Het liep anders, vanuit liefde stond mijn leven steeds meer met jou in verbinding. Daarmee verloor ik een werkende leven buiten de deur en een deel van mijn identiteit. Daar staat tegenover dat jij de beste ‘werkgever’ bent die ik me kan wensen. Jij waardeert mij onvoorwaardelijk, zonder dubbele agenda. Jouw lach is bemoedigend en brengt mij inzichten die enorm relativeren.

Lieve Floortje, de dromen die we voor jou en ons hadden, zijn niet uitgekomen

Soms doet het pijn dat ons leven stil lijkt te staan. Toch weiger ik me mee te laten slepen door gevoelens van ongenoegen, of jaloezie. Onze stapjes voelen onzichtbaar, zijn klein, maar we maken ze wel. Laten we genieten van het lentezonnetje, dat ons en de natuur kracht geeft om te bloeien.