Soms word je als ouder niet begrepen. Dat is dan maar zo.

Een collega die mij niet goed kent strooit haar ongezouten mening over mij uit.

‘Lekker milieuvriendelijk ben jij! Zit iedereen vreselijk zijn best te doen om CO2 te verminderen, rijd jij gewoon voor de lol.’

Ik neem het haar maar niet kwalijk. De meeste mensen roepen maar wat, zonder dat ze echt weten hoe dingen voor een ander zijn.

Met onze jongste zoon Marek hebben we heel wat van dit soort onbegrepen momenten meegemaakt. Zijn ontwikkeling liep heel anders dan bij de andere 2 kinderen.

In het weekend rijd ik in de avond vaak een rondje met Marek.

Hij vraagt hier zelf naar sinds een tijdje. Hij gaat naast me zitten, doet zijn AirPods in en speelt zijn afspeellijst op Spotify af. Het geeft hem een rustmoment in een wereld die soms veel te vol en druk voor hem is.

Ik besef dat dit geen milieuvriendelijke optie is, maar het welzijn van mijn kind gaat boven alles. Bovendien weet ik van mezelf dat ik ook een heleboel dingen voor het milieu doe die weer goed zijn en compenseren.

Als baby huilde hij enorm veel.

Aangezien ik mijn andere kinderen ook genoeg aandacht en tijd wilde geven moest hij soms best even wachten.

De momenten dat ik wel tijd had tilde ik hem op, zong ik liedjes, liep ik uren met de kinderwagen rond (wat tevens erg hielp tegen de zwangerschapskilo’s) en droeg ik hem vaak in mijn kangoeroe draagzak.

Heel vaak hebben mensen mij toen verteld dat je juist een huilbaby krijgt, doordat je hem vaak oppakt.

Maar ik wist gewoon diep in mijn moederhart dat dat niet klopte. Er was iets anders aan de hand, ik wist alleen nog niet wat.

Ook heeft hij nooit op een ‘normale’ manier gekropen, maar sleepte hij zich voort met één been. En vanaf het moment dat hij kon staan begon hij te rennen in plaats van te lopen.

Dat doet hij nog steeds. Hij rent overal naartoe.

Voor mij hoeft hij niks te veranderen.

Hij is perfect zoals hij is, ook al doet hij de dingen op zijn hele eigen manier.

Om dat goed aan te kunnen, gaan we in de zomer rondjes lopen na het eten of gaan we op de fiets. En als het te koud is in de winter pak ik dus lekker de auto voor hem.

En als andere mensen mijn keuzes daarin niet altijd begrijpen, vind ik dat ook helemaal prima.

Digna Verheul (39), de schrijfster van dit blog, is moeder van 3 kinderen van 16, 12 en 11. De jongste heeft een vorm van autisme. Digna werkt ruim 20 jaar in de hulpverlening. Binnen de kinder- en jeugdpsychiatrie en gehandicaptenzorg was zij therapeut, 1e lijns hulpverlener en manager.

In haar praktijk Aandacht en Groei verzorgt Digna coaching, trainingen en cursussen voor zorgmedewerkers, kinderen en hun ouders. In haar blogs vertelt ze wat zij meemaakt in haar gezin, omgeving en praktijk.