Zelf kunnen fietsen. Een mijlpaal voor Maya.

Een mijlpaal voor mijn dochter

Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo blij ben geweest. Ik heb er een filmpje van gemaakt en elke keer als ik het terugkijk springen de tranen weer in mijn ogen.

Ik heb het ook naar iedereen gestuurd van de familie, mijn vriendinnen, de juf van school en de ambulante begeleidster.

Het was een enorme klus om haar zover te krijgen en het heeft jaren geduurd, maar afgelopen woensdag was het zover.

Zelfstandigheid

Maya fietst zonder zijwieltjes! Ik had eigenlijk niet eens gedacht dat het ooit nog zover zou komen. We hadden inmiddels een grote driewielerfiets gekocht, zodat ze toch zo zelfstandig mogelijk met ons mee kon fietsen.

Want zelfstandig zijn is iets wat ze maar al te graag wil. "Zelluf doen, zelluf doen", zegt ze vaak. Het is misschien een zin die tweejarigen vaak zeggen, maar onze dochter van 8 zit nu in die fase.

Alles wil ze graag ‘zelluf’ doen. Ik hoor andere ouders met kinderen die een beperking daar nooit over, maar die van ons heeft duidelijk een eigen mening en een wensenlijstje.

Ik vind dat ook zo leuk aan haar. Ze wil echt graag nieuwe dingen leren. Door haar beperking, die zowel lichamelijk als geestelijk is lukt dat alleen niet echt. Dus bedachten we een middenweg. Fietsen op een driewieler.

Van driewieler naar 'gewone' fiets

Daar ging ze geweldig op, maar ze bleef wel kijken en wijzen naar kinderen op een gewone fiets. En dus probeerden we afgelopen zomer toch nog een keer of een gewone fiets ook zou lukken.

We hadden er zijwieltjes op gezet om eerst te oefenen, maar ze weigerde om erop te stappen. En dus hebben we die er ook maar weer afgehaald.

De eerste keren waren zwaar. Ik liep naast haar, hand stevig op het zadel, hart bonkend van spanning. Ze wankelde, viel een paar keer en telkens keek ze me met natte ogen aan. Maar ze gaf niet op en wij ook niet. We hebben elk weekend en op woensdagmiddagen geoefend.

Ik kon mijn ogen niet geloven

En toen kwam het moment. Een gewone woensdagmiddag, een rustig fietspad, de herfstzon door de bomen. Ze trapte, wiebelde even, en… daar ging ze. Zonder dat ik het besefte had ik het zadel losgelaten. Ze fietste. Alleen.

Ik rende achter haar aan, tranen in mijn ogen, half van trots, half van ongeloof. Ik pakte mijn telefoon en heb het rennend en lachend gefilmd.