Dolfijntherapie: een ervaring voor het leven

Een verre reis

Na weken picto’s doornemen, boekjes lezen en voorbereiden is het zo ver. We gaan naar Curaçao voor twee weken Dolfijntherapie. Voor de vlucht heb ik het zonnebloemkoord 'Reizen met een onzichtbare beperking' geregeld want Noortje kan niet lang in rijen staan (dan ontploft ze van alle mensen/prikkels om haar heen en het wachten). We worden netjes uit de rijen gehaald en vriendelijk en zo snel mogelijk geholpen, zowel op Schiphol als op Hato airport. Erg fijn.

Noor heeft het ontzettend knap gedaan. Ze was positief gespannen maar dat is logisch de eerste keer in een vliegtuig. We hadden voor de zekerheid een luier omgedaan, maar deze bleef keurig droog. Ze had haar favoriete Disney film 'Vaiana 2' wel drie keer gekeken en had veel steun aan de picto’s. Alleen bij de landing, toen de vliegtuigwielen de grond raakte zei ze: “Ik schrik me een hoedje!”…

Therapie met dolfijnen

Zo kwamen we donderdag eind van de dag aan op het warme, zonnige eiland. We hadden een aantal dagen om bij te komen van de lange vlucht en te kunnen wennen aan de temperatuur, wat erg prettig was. Op maandag melden we ons bij het CDTC. Noor had er zin in! Het was een warm onthaal en het klikte meteen met de leidsters. Na een korte kennismaking (er waren al veel gegevens uitgewisseld online) werkte Noor het eerste half uur binnen met de fysiotherapeut, SI therapeut en de ergotherapeut. Als ouders ben je hier niet bij, maar Noor is absoluut niet eenkennig en liep enthousiast mee. Ze werkte bijvoorbeeld aan krachtdosering in haar armen, emoties benoemen, het reguleren van prikkels op een therapiebal en zelfvertrouwen.

Daarna kwamen ze met zijn drieën naar buiten en mochten wij, op gepaste afstand, meekijken met het dolfijn zwemmen. Wat een bijzondere, fantastische ervaring is dat!

Zelfstandigheid en zelfvertrouwen

Noortje trilde een klein beetje de eerste keer naast zo’n groot dier (ze zijn bijna twee meter lang), maar ze liet zich niet kennen en heeft zelfs op de eerste dag een kusje aan de dolfijn gegeven. De week vliegt voorbij en Noor geniet van ieder moment. Ze houdt van zwemmen en al gauw blijkt dat Noor de dolfijn ook heel goed aanvoelt. Ze mag van de dolfijn trainster alleen met de dolfijn het water in. Meestal blijft de begeleidster erbij en houdt het kind vast. Deze zelfstandigheid geeft Noor veel zelfvertrouwen, één van de doelen, en ze wordt uitgedaagd luid en duidelijk orders te geven aan de dolfijntrainster die dan de dolfijn aanstuurt. Het is een fantastisch samenspel, het raakt me om naar te kijken. Noor is zo ontspannen en blij. En wij? Wij zijn apetrots op haar!

Noortje wordt steeds zelfverzekerder in het water en in de tweede week mag ze zelfs duiken met de dolfijn onder water. De eerste keer met hulp van haar begeleidster. Duikbril op en gaan. Het gaat geweldig en al gauw mag ze dit ook zelfstandig doen. De laatste dag mag ze als verrassing met twee dolfijnen tegelijk zwemmen. Ze leren haar met één dolfijn en de begeleidster een snelle ronde te maken. Hierbij leg je de hand niet rustig tegen de zijkant van de dolfijn, maar kantel je hem iets opzij en pakt de borstvin vast. Ze vindt het heerlijk. Hoe sneller, hoe beter voor Noor. Als ze daarna, zelfstandig, rustig met twee dolfijnen een ronde mag maken, grijpt Noor haar kans. Ze kantelt de dolfijnen iets en pakt de vinnen vast en samen schieten ze ervan door als een speedboot met Noortje tussen de twee dolfijnen in. Noor negeert het signaal 'loslaten', waarschijnlijk hoort ze het ook niet door de wind en het opspattende water, en de trainster grijpt in; bang dat het voor Noor te hard ging. Nou aan haar snoet te zien kon het Noor niet hard genoeg gaan. Voor de dolfijnen was het een ommekeer. Ze hadden een beetje een concurrentie strijd onderling, maar na deze snelle ronde was de sfeer relaxter. De dolfijnen voelen ons mensen intuïtief goed aan, maar andersom voelt de trainster de dolfijnen ook goed aan.

De dagen vliegen voorbij en dan volgt, veel te snel, het onvermijdelijke afscheid. Wat een geweldig team, wat een ervaring! We hebben genoten van iedere minuut. We krijgen een verslag mee en tips voor thuis en op school.

De terugreis gaat vlot en veel te snel zijn we weer in Nederland.Noortje is nog nooit zo lang van huis geweest en is blij weer naar school te kunnen.

Geen ander kind, wel verandering

"Hebben jullie nu een ander kind?" vragen veel mensen. Nee hoor, Noortje blijft Noortje. Gelukkig maar. Zien we ander gedrag? Zeer zeker. Ze praat langzamer, kortere zinnen en daardoor verstaanbaarder. Ze liep niet weg toen ze na de zwemles naar huis wilde, maar vroeg aan papa: “mag ik wat vragen? Wanneer gaan we naar huis?” Super knap.

Nu hebben wij als ouders misschien een gekleurde bril op, maar gelukkig krijgen we het ook terug van anderen. Zo wachtte ze rustig in de rij bij de speeltuin en ze geeft luid en duidelijk aan wat ze wil in plaats van een beetje verlegen, zachtjes praten. Zowel naar de juffen als naar de andere kinderen toe. Dat zijn de stapjes waar we op hadden gehoopt en zijn dankbaar dat we dit nu terug zien.

“Mama, ik wil een cracker met Pindakaas”, onderbreekt Noor mijn schrijven. Voorheen had ik dat gemaakt voor haar, maar in het kader van de zelfstandigheid bevordering zeg ik: “Je weet waar het staat”. Ook ik heb geleerd en een beetje mopperend loopt onze pré-puber de keuken in. Trots kijk ik haar na. We zijn dankbaar dat we haar deze ervaring hebben kunnen geven.