Noortje vraagt wanneer ze gaat verhuizen

Noortje heeft haar moeder gemist

Het is kwart voor zeven in de ochtend. Tijd om op te staan. Ik maak Noortjes slaapkamerdeur open en ze ligt al rustig in het rond te kijken. Als ze me ziet komt ze gelijk rechtop zitten.

“Mama, je bent er weer!” Ik ga naast haar zitten en ze slaat haar armen om mijn nek.

“Mama, je bent de liefste van de wereld, ik heb je overal gezocht, ik heb je zo gemist, mama is er weer” eindigt ze met een theatrale diepe zucht en een kus voor mama. Als we uitgeknuffeld zijn, probeer ik het in het juiste perspectief te zetten.

“Lieverd, mama was gisteravond twee uurtjes weg, dat is toch niet zo heel lang?”

“Maakt niks uit" krijg ik als antwoord, waarna nog een dikke knuffel volgt.

Ik glimlach bij het maken van het ontbijt. 'ik heb je overal gezocht', waar heeft ze dat dan weer vandaan?

Noortje denkt dat ze gaat verhuizen

Noor komt naar beneden en helpt me met haar brood smeren. Het lukt nog niet helemaal om de boterham goed door te snijden. Boos en gefrustreerd loopt ze weg. Ik haal haar rustig terug en leg uit dat alles geleerd moet worden, dat dat helemaal niet erg is. Ik vertel dat mama toen ze een klein meisje was, ook niet gelijk haar eigen boterham kon smeren. “Oh, echt niet?” vraagt Noor verwonderd. “Echt niet meis, iedereen leert”, zeg ik en geef haar een kus bovenop haar hoofd.

“Mama” gaat Noor verder, “wanneer ga ik verhuizen?”. We zijn de zolder aan het isoleren en er staat een grote afvalcontainer op de oprit. Noortje dacht, toen die geplaatst werd, dat we gingen verhuizen; en ik legde het verschil uit tussen verhuizen en verbouwen. Ik denk dat ze daar nog mee in haar hoofd bezig is en leg uit dat papa en mama en Noortje niet gaan verhuizen.

“Nee, jullie niet” zegt ze gedecideerd, "alleen Noortje, net als Merel”. Merel is haar grote nichtje die inmiddels op zichzelf woont.

“Lieverd, dat duurt nog heel lang”, antwoord ik. “Je bent nu net dertien jaar geworden, dan komt nog veertien, vijftien, zestien, zeventien, achttien jaar, en dan kunnen we het erover hebben”. Tijd zegt Noor niet zoveel, en ze slaakt een diepe zucht. “En dan zijn er begeleidsters bij”, maak ik het verhaal maar compleet. Dat kent ze van de weekendopvang en vindt ze gelukkig oké.

Een kamer voor grote meiden

“We hebben nu toch een 'grote meiden' kamer voor je verjaardag gemaakt, met een mooie make-up tafel, dat is toch ook leuk?”, vervolg ik.

Daar is ze zeer zeker blij mee, maar niet helemaal tevreden. Ze stapt de woonkamer in en gebaart hoe ze het hebben wil. Ze pakt haar roze boekje erbij met dito pen en tekent het voor me uit. De televisie moet naar boven, papa en mama krijgen dan wel een nieuwe.

De grote speelgoedkast wil ze naar boven en wat plantjes. Ze gaat helemaal los en ik kap haar nu toch even af.

“Er komt geen televisie op je slaapkamer”, zeg ik een beetje streng, “dat gaat niet gebeuren”. Dat is namelijk iets wat we absoluut niet willen, omdat de kans groot is, dat hij dan de hele nacht aanstaat. Als ik enigszins ruimte zou geven dat het een mogelijkheid is, gaat het niet meer uit haar hoofd.

“Kom we gaan gauw aan tafel”, maan ik, “de taxibus komt zo”. De ochtendroutine verloopt verder vlotjes.

Toch maar bij mama blijven

Wachtend op de taxibus probeer ik dit vroege ochtenduur nog even samen te vatten voor Noor.

We zitten samen met meneer Beer (een knuffelbeer, die ooit deze naam heeft gekregen), op de bank. Noortje vindt het altijd fijn als ik tegen meneer Beer praat, in plaats van rechtstreeks tegen haar; het lijkt dan minder bedreigend of zo. Ze ziet meneer Beer als haar gelijke. En Noor geeft antwoord als zijnde meneer Beer.

“Meneer Beer” begin ik “vanmorgen zei Noortje dat ze me twee uurtjes vreselijk had gemist, en even later wil ze een eigen woonplek”. “Dan is ze toch veel langer zonder papa en mama?”.

Beer en Noor slaken een diepe zucht; “nee, liever nog maar niet, mama is beste vriendin” antwoorden ze. Ik krijg een knuffel van beide en zeg: “gelukkig maar, jij bent mama’s allerliefste grote schat en mama kan jou ook nog lang niet missen”.

Misschien wel nooit, maar dat is zorg voor later...