De koers van Lies

Route onbekend

De route? Die wordt automatisch door je navigatie aangepast. Jij dacht Italië, maar hup... het wordt tussenstop Nederland. Niet voor een paar dagen. Nee hoor, permanent. En dat navigatiesysteem laat zich niet resetten.

Je rijdt soms om, mist een afslag of moet onverwacht terugschakelen. Er zijn tolpoortjes waar je afhankelijk bent van anderen om erdoorheen te komen. En niet iedereen bij dat poortje snapt waarom jij er zo graag langs wil. Want tja, “de regels zijn nou eenmaal zo” of “jullie moeten een ander poortje hebben”. Waarom dat zo is? Dat kan niemand eigenlijk echt goed uitleggen. Dat is nou eenmaal gewoon zo. Deal er maar mee!

Toch merk ik ook dat elke kleine stap die we maken onderweg voelt als een mijlpaal. En die mijlpalen die vieren we. Met slingers, taart of gewoon een dansje in de woonkamer.

Ouderschap in lagen

Met de geboorte van onze dochter Lies zijn we op een andere route beland. Waarin zij onze wegwijzer is geworden in het maken van keuzes voor haar. We volgen Lies en wat ze laat zien. Met als navigatie: ”normaal waar het kan, anders waar nodig”. En daarmee komen we een heel eind tot nu toe.

Het is niet alleen de route van Lies, maar ook die van ons als ouders.
Wij zijn haar stem wanneer zij het zelf niet kan zeggen. En soms moeten we keuzes maken die we zelf óók ingewikkeld vinden. Dan vraag je je af: vindt zij dit lastig, of vinden wij het lastig? Dat is ouderschap in lagen. Je switcht steeds van rol en ontdekt ondertussen in welke laag je geraakt wordt. Niet alles laat zich meteen in woorden vangen; vaak komen de emoties eerst.

Snotteren bij de afscheidscadeautjes

Zo overviel ons laatst het afscheid van onze fijne ambulante begeleidster. Vijf jaar lang was ze er iedere zaterdag om Lies te helpen in haar ontwikkeling. Zodat wij ook wat tijd en ruimte hebben voor de andere twee kids en voor onszelf niet te vergeten. Ze zag Lies ontwikkelen en juichte net zo hard met ons mee als er een weer een mijlpaal werd bereikt. Ze deelde in het lief en leed van onze andere twee kinderen en voelde zo vertrouwd en eigen. En toen kwam het onvermijdelijke moment dat ze vertelde dat ze een nieuwe baan had gevonden waar ze toch heel graag voor wilde gaan. Mijn man en ik zaten samen als twee snotterende blagen te snikken bij de afscheidscadeautjes. Een brakke tranenplas was het.

Achteraf besefte ik: het ging niet alleen om háár vertrek. Het was ook het besef dat Lies en onze oudste twee zich opnieuw moeten hechten aan iemand anders.

En ja, hoe lief en leuk die nieuwe begeleider ook zal zijn, het blijft iemand die “haar werk” komt doen en uiteindelijk ook weer vertrekt. En stellen we ons hart toch iets minder open. Want steeds opnieuw investeren in een band, in de wetenschap dat die band binnen aanzienlijke tijd weer verbroken gaat worden, dat blijft pittig.

Samen onderweg

De route is wat hij is. Soms hobbelig, vaak verrassend mooi. Met files, omwegen en onverwachte rotondes. Met gelukkig altijd nog meer bijzondere ontmoetingen met mooie mensen, die weten hoe die tolpoortjes wél opengaan.

En ach, Nederland is zo gek nog niet.