Vakantie: de eerste keer zonder jou

Ik zie je stralende lach als ik je wegbreng naar de zaterdagopvang. De pret in je ogen, het pure genieten van het moment. We zijn er al, maar blijven nog even zitten om het liedje af te luisteren in de auto. Zingen, gek doen - jij geniet volop. En ik? Ik kijk naar je en voel het al. Over een paar dagen moet ik je missen. Jij weet het nog niet, maar ik wel.

Nog even die knuffels, nog één keer die lach. Ik zuig ze in me op, met volle teugen. Maak foto’s in mijn hoofd, liever nog filmpjes. Voor straks, als jij daar bent en ik hier.

Een grote stap

We nemen weer zo’n stap. Een levensgrote hobbel. Deze voelde extra zwaar. Elke vakantie weer: passen, meten, proberen, aanpassen, analyseren. We hebben het al zo vaak gedaan. Maar de laatste keer voelde voor mij ook écht als de laatste. Voor zo lang in ieder geval. Tien dagen bleek teveel. Een paar dagen zonder school of opvang is de max.

Want vakantie is geen vakantie als je continu alert bent, altijd ‘aan’ staat. Als het vakantiehuis te klein voelt en de dagen soms te lang. Geen vertrouwde omgeving, geen natuurlijke onderbreking van school of opvang. Hallo 24/7 begeleiding. Jouw raampje te klein, mijn voelsprieten te groot. Tien dagen is teveel, het vráágt teveel. Daarna ben ik op en kan ik pas écht opladen als jij weer naar de opvang gaat.

Loslaten en gemis leken eerst nog ver weg

Dit keer doen we het dus anders. Voor het eerst gaan we zonder jou op vakantie. En mijn hart huilt. Schreeuwt het uit van verdriet. Nee, dit niet! En toch… We regelen, overleggen – en gaan. Doen we hier écht goed aan?

Het kwam eigenlijk toevallig op ons pad. Een uitnodiging voor een weekend of midweek Duitsland. Sam is vier en nog niet leerplichtig (al bleek later dat we sowieso vrijstelling hadden gekregen vanwege ons ‘speciale gezin’, zoals de juf het noemde). En Roos had dat weekend al een logeeropvang gepland. Eerder hadden we al besproken dat een midweek logeren bij de opvang ook een mogelijkheid zou zijn. Ook al waren we daar toen nog niet aan toe.

Het voelde goed. Het vooruitzicht om even ‘uit’ te staan was zo welkom. Wat ik vooral voelde was de voorpret. De realiteit van het loslaten en gemis nog veilig ver weg.

Doen we hier goed aan?

Tot een week van tevoren. Tranen, twijfels. Een hoofd dat overuren draait. De druk op mijn borst. Angst. En tegelijk geen idee hoe we ons - en vooral Roos - goed konden voorbereiden.

Gelukkig was daar onze vaste gezinsbegeleider. Ze hielp ons met een warme overdracht van school naar de, toch enigszins nieuwe, doordeweekse opvang. Er werd gebeld, afgestemd, geregeld. En ondertussen voelde ik: dit is weer zo’n stukje levend verlies.

Met mijn man die net gestart is in een fulltime baan en mijn eigen werk dat ik weer probeer op te bouwen, is het eigenlijk te veel. Ik voel het aan, want mijn rug protesteert, mijn voeten ook. En soms lig ik wakker van de zorgen.

Het voelt soms alleen. Want anderen zien het niet. Het is een stil verdriet, onzichtbaar misschien. “Het is ook iets tegen-natuurlijks”, zei onze begeleidster. Ja, dat is het. Alsof ik mijn hart op een schaaltje leg.

Gelukkig voel ik me ook gesteund door de lieve woorden en knuffels van de mensen om ons heen die ik het vertel en die het wél begrijpen.

Een leugentje om bestwil

We vertellen het Roos de dag van tevoren (dat werkt het beste voor haar) en ze is blij. Geen lawine van vragen, wat we ook niet verwacht hadden. Wél de verrassing en blijdschap. En duidelijkheid. Want stiekem had ze al iets door, bleek later. Zelfs al hielden we alles geheim voor beide kinderen.

En zo voelt het ook als ze wegrijdt in de taxi. Alsof mijn hart daar wegrijdt. Maar ik voel ook vertrouwen. Vertrouwen omdat ik haar zie stralen van plezier, omdat ik de rust bij haar voel. En omdat zij niet weet dat wij degene zijn die op vakantie gaan, en niet zij. Een leugentje om bestwil en een beetje verdraaien van de feiten (“Roos, jíj mag op vakantie”) helpt hier wel.

De auto volgepakt, rijden we weg: papa, Sam en ik. We hebben er zin in. En dat mag er ook zijn. Hopelijk een win-win voor iedereen. We gaan het meemaken.