Miriam(9) slaapt doordeweeks niet thuis. Dat is een bewuste keuze.

Als ik aan mensen vertel dat onze dochter van 9 doordeweeks niet thuis woont zie ik de schrik in hun ogen.

Ze willen wel heel graag weten waarom of wat er allemaal ‘mis’ is met ons of onze dochter, maar durven het toch niet te vragen.

En dus heb ik inmiddels een standaardpraatje, waarbij ik uitleg hoe dat zo gekomen is en dat het superfijn werkt voor iedereen in het gezin.

Daarna zie ik vaak opluchting in de ogen van een ander. Ik krijg dan complimentjes over hoe knap ze dat van mij vinden of ze vertellen zelf een verhaal uit hun leven waarin ze zich kwetsbaar opstellen.

Ik voel me daardoor vrij snel verbonden met de ander en er komen mooie levensgesprekken uit voort.

Nu zijn jullie natuurlijk ook benieuwd wat mijn standaard praatje is om op deze mooie gesprekken uit te komen. Daar komt ie:

Onze dochter Miriam is meervoudig beperkt. Zij is het dapperste mens dat ik ooit ben tegengekomen in mijn leven.

Ze heeft heel vaak in het ziekenhuis gelegen en heeft al heel veel overwonnen. Ze is vrolijk, lief en geniet van kleine dingen. Ook is ze heel erg gevoelig, snel verdrietig of geschrokken en heeft ze een lage weerstand.

Deze combinatie zorgt ervoor dat ze veel rust, regelmaat en weinig overgangen nodig heeft om het leven prettig voor haar te houden.

Tot vorig jaar hadden wij een druk gezin met vier kinderen, een hond en twee ouders met een parttime baan. De ochtenden en de avonden waren spitsuren. Iedereen naar school, eten, tandenpoetsen en douchen, slapen.

Vaak kwam Miriam al helemaal overprikkeld aan door de ochtendroutine en reis met het busje.

En de dag moest dan nog beginnen voor haar! Ook de middag was een drama. Ze was moe, wilde thuis zijn en moest dan nog de drukke bus in.

Onze lieve stoere meid werd elke dag opnieuw overvraagd en veranderde van een vrolijke lieverd in een verdrietige mopperaar.

Bij de dagbesteding van Miriam zit ook een woongroep. Wij hadden als ouders altijd al wel het idee dat ze daar als volwassen vrouw zou kunnen wonen, maar als kind lekker bij ons.

Totdat een begeleidster voorstelde om Miriam op zondag te laten slapen zodat ze op maandag rustig de week kon starten.

De woongroep en dagbesteding zitten in hetzelfde gebouw. Dit is zoveel fijner voor Miriam.

Al snel hadden we door dat de maandag zoveel rust bracht, dat we haar nu tot en met donderdag laten slapen.

Op donderdag na de dagbesteding halen we haar op. Op vrijdag ben ik vrij en blijft Miriam ook lekker bij mij thuis. Het weekend is ze ook bij ons. We hebben alle nare overgangen voor haar weggehaald en ze is weer een heerlijk vrolijk kind.

Natuurlijk miste ik haar in het begin. Als je een zorgintensief kind hebt die opeens ergens anders is dan voel je je incompleet en rusteloos. Alsof je opeens je arm of been ergens hebt laten liggen. Ik moest los weken, wij allemaal als gezin en dat was pijnlijk en verdrietig. Maar we zagen ook hoe veel rust en gezelligheid het bracht voor Miriam en het gezin.

De meeste keuzes in het leven zijn niet gemakkelijk.

Er is bijna nooit een keuze met alleen maar voor- of nadelen. Voor ons als gezin voelt dit heel goed en dat is het gevoel waar je het beste naar kan luisteren.

Digna Verheul (39), de schrijfster van dit blog, is moeder van 3 kinderen van 16, 12 en 11. De jongste heeft een vorm van autisme. Digna werkt ruim 20 jaar in de hulpverlening. Binnen de kinder- en jeugdpsychiatrie en gehandicaptenzorg was zij therapeut, 1e lijns hulpverlener en manager.

In haar praktijk Aandacht en Groei verzorgt Digna coaching, trainingen en cursussen voor zorgmedewerkers, kinderen en hun ouders. In haar blogs vertelt ze wat zij meemaakt in haar gezin, omgeving en praktijk.