Een logeerhuis, voor wie doe je dat eigenlijk?

We hadden een keukentafelgesprek. De mevrouw van het Zorgkantoor stelde vragen en keek wat Pim, onze zoon met een beperking, wel maar vooral niet kan en waarschijnlijk nooit zal leren. Ze stelde ook vragen over ons gezin en peilde hoe zwaar we de zorg vonden en of we het een beetje volhielden. ‘Heb je wel eens aan logeeropvang gedacht?’ vroeg ze tussen neus en lippen door.
‘Nee, natuurlijk niet’, antwoordde ik, net te snel. Ik moest er niet aan denken, of wel?

In mijn hoofd betekende logeeropvang altijd dat ik mijn kind in de steek zou laten. Achter zou laten bij onbekenden, omdat ik zo nodig een weekend wilde ontspannen, rust wilde. Alsof Pim niet echt bij ons gezin hoorde.
Maar die vraag van de mevrouw aan mijn keukentafel bleef in mijn hoofd zitten. Of liever gezegd in mijn buik, want ergens voelde ik dat het misschien wel een goed idee was. Dat het ons goed zou doen als Pim af en toe zou gaan logeren, inclusief Pim zelf.

Ik ging op onderzoek uit en streepte meteen de optie weg dat hij op structurele basis bij familie zou kunnen logeren. Af en toe een dagje bij opa en oma, gaat prima. Maar de nachten met Pim zijn veel te zwaar om aan hen over te laten.

Een kennis bood aan dat Pim bij haar gezin welkom was. Omdat we dat wel een aantrekkelijk idee vonden, want lekker informeel en dichtbij, gingen we praten. Ze vroeg wat we belangrijk vonden, wat we voor Pim zouden willen: ‘Wat is er nodig dat hij het zo fijn heeft, dat jullie ook echt tot rust komen?’

‘Gezelligheid’, zeiden we. ‘Nieuwe indrukken en ervaringen opdoen, ontwikkelingskansen krijgen, leeftijdsgenoten ontmoeten met wie hij het leuk heeft, actie en reuring.’ ‘Dingen dus, die jullie thuis, in het weekend niet kunnen bieden,’ concludeerde de kennis. ‘Maar wij ook niet,’ zei ze er meteen achteraan. ‘Bij ons moet hij ook mee naar het hockeyveld.’

En toen snapte mijn hoofd wat mijn buik al lang wist. Logeeropvang doen we niet voor onszelf, maar vooral voor Pim. En dan is het mooi meegenomen dat we kunnen ontspannen als hij een leuk weekend heeft. Ik ging opnieuw zoeken en kwam bij Philadelphia uit. Deze organisatie heeft veertien logeerlocaties die allemaal kleinschalig zijn en overal is er dag en nacht begeleiding.

‘Je logeert bij ons zoveel mogelijk in een vaste groep met mensen van jouw leeftijd. Zo kun je tijdens je verblijf nieuwe vrienden maken,’ schrijft de organisatie op de site. Ik maakte een afspraak om eens te gaan kijken bij een locatie in de buurt en nam Pim meteen mee.