Nu nog even niet

Bewust een blokje om

Het is druk op de parkeerplaats, dus we parkeren verderop. "Zo ver hebben we nog nooit gelopen", herhaalt Roos meerdere keren. We lopen bewust om, met de gedachte dat we op die manier vast weer bij de opvang uitkomen.

'Het Klokhuis' op het terrein van Zozijn in Wilp, is de plek waar Roos elke twee weken op de zaterdag lekker mag komen spelen.

Begeleid wonen

"Hier wonen mensen", zeg ik tegen Roos. "Mensen die óók begeleiding nodig hebben. Net als jij. Zou jij hier ook willen wonen later?", vraag ik haar.

Terwijl ik het vraag realiseer ik me dat zij helemaal niks kan met deze vraag. En eigenlijk is het misschien meer een vraag die ik mezelf stel...

“Nee”, zegt Roos. “Ik wil bij papa en mama blijven.”

Oké, dat is duidelijk.

Hoe zou het zijn om...

Ik snuif de sfeer stiekem in me op. Wat een mooie, rustige plek is dit. Het is nog vroeg terwijl we daar lopen. De omgeving straalt vooral rust uit.

Zou mijn kleine meisje hier een toekomst vinden? Om te wonen, de begeleiding te krijgen die zij nodig heeft en tegelijkertijd zoveel mogelijk zelfstandigheid kunnen ervaren? Een eigen leven. Zodat wij, en anderen, dan gezellig op visite kunnen komen?

Het is een mooie wandeltocht. Het voelt niet naar, wel gek. Hoe zou het zijn om hier later inderdaad bij haar op visite te gaan?

Nadat ik Roos heb afgezet bij 'het Klokhuis' stap ik in de auto en rijd met een glimlach naar huis.

Nu nog even niet. Gelukkig... Blijf voorlopig nog maar even fijn in mijn armen als het moet en sla je vleugels pas uit als je het wilt en als het kan. Het is goed. Jij bent veilig hier ❤️