Altijd maar mee in de flow

Even niets...

Soms is er een dag dat je helemaal nergens zin in hebt. Geen energie voelt. In mijn geval, om mijn dochter de tablet te geven in haar bed en te hopen dat het nog héél lang duurt voordat ze eruit komt. Voordat ik haar moet verschonen. Haar bed, pyjama, ondergoed, moet gaan wassen. De hele dagelijkse gang van zaken, vandaag eens lekker over te slaan.

Geen rondvliegende tablet, knuffelkonijnen of erger. Niet je dochter op haar handen zien bijten van frustratie en onmacht. Niet al vooruit werken en vooruit plannen, om haar steeds twee stappen voor te blijven en daarmee al een brandje te blussen voordat hij überhaupt maar is ontstaan. Gewoon. Niets. Ik wil gewoon eens niets.

Een glimp van wat het had kunnen zijn

Of eigenlijk wil ik juist alles! Een puber die 14 jaar is, een bijbaantje heeft, lekker naar school gaat. Vrienden heeft en zich zelfstandig kan vermaken. En alles wat voor een niet-zorgouder vaak heel gewoon is, maar voor ons dus juist heel bijzonder.

Heel soms krijg ik een glimp mee, bij Juss haar broer. Hoe het had kunnen zijn. Bij mensen om me heen, met kinderen in dezelfde leeftijd. Of meiden die voor me staan bij het stoplicht. Vaak snijdt het dan even. Of schuren de gedachten door mijn hoofd.

Tijd voor mijn 'flow'

Maar vandaag is niet zo’n dag. Ive roept me. Het is tijd om te ontbijten met mijn twee waanzinnige puber kinderen. Een spelletje te doen bij het ontbijt, iets dat vaste prik is hier in huis. Ive die daar vanaf de zijlijn van geniet. Tassen inpakken en Juss naar de middelbare school, geheel zelfstandig. Dan Ive straks in de goede mood krijgen om naar de dagbesteding te gaan. Dat is dagelijkse kost hier.

Ik tel af, want binnenkort gaan we zonder kinderen een weekendje weg. En ik ga genieten van zo’n dag. Dat je niets moet. Geen blikken die op je rusten. Geen 'mee in de flow' om brandjes te voorkomen, maar mee in m’n eigen flow om mijn vuurtje weer te laten branden.

Ik tel af!