Je voelt pas hoe moe je bent als je even rust neemt

Ik dacht dat het normaal was

Ik wist niet hoe moe ik was, tot ik ineens even mocht uitrusten.

Veertien jaar heb ik het alleen gedaan. Mijn zoon, Benjamin, heeft een verstandelijke beperking. Hij is lief, zachtaardig, maar de wereld begrijpt hem niet altijd. En hij begrijpt de wereld soms nog minder. Alles moest ik uitleggen, herhalen, voordoen. Van tandenpoetsen tot het oversteken van de straat. Elke dag opnieuw. Geen dag vrij. Geen weekend om op adem te komen. Ook steeds herhalende vragen over dezelfde onderwerpen beantwoorden, de hele dag door.

Ik dacht dat het normaal was, dat het nu eenmaal zo ging. Je krijgt een kind, en je zorgt. Je geeft op, je schuift je dromen aan de kant, je lacht als hij lacht en huilt stiekem in de badkamer als hij weer een driftbui heeft gehad die de buren wakker hield. Je doet het gewoon.

Ambulante begeleiding

Tot de begeleiding aan huis kwam. We hadden echt wel eerder dingen geprobeerd. Zoals een speciale naschoolse opvang, een vakantie opvang en zelfs logeren, maar Ben kwam steeds zo overprikkeld thuis en wilde gewoon echt niet meer. Dus dat hield snel op en ik ging gewoon weer alleen verder. Tot afgelopen jaar, toen ik iemand had gevonden om thuis te begeleiden.

Het was eerst met tegenzin. Alsof ik iets had toegegeven, alsof ik gefaald had. Maar toen Annet, zo heet de begeleidster, voor het eerst met Ben een uurtje naar buiten ging, bleef het stil in huis. En ik vond dat heel erg gek. Het voelde niet compleet. Ik ging als een gek schoonmaken en kon mij niet ontspannen. Maar hoe vaker en langer ze kwam hoe meer rust ik kreeg. Ik zag dat Ben begon te wennen. Het inmiddels zelfs erg leuk vindt om met haar mee te gaan. En ik kreeg zelf tijd om na te denken en te voelen.

Nu komt de begeleiding 1 keer per week. Ze helpt met de structuur, oefent met Ben sociale dingen, maar ze doet nog iets veel groters: ze ziet mij. Niet alleen als moeder, maar als mens. Ze vraagt hoe het met míj gaat en ik voel opeens weer dat ik daarover na moet denken. Ik heb dat zo lang aan de kant geschoven.

Ik zie ook ineens dat ik te veel ben meegegaan in de wensen van Ben, zodat hij alleen met mij kon zijn. We zijn daardoor erg geïsoleerd geraakt en dat is niet goed voor ons beiden.

Een nog betere moeder

Ik heb nu meer vertrouwen in de toekomst omdat ik zie dat Ben meer aankan dan ik dacht.

Volgende week ga ik naar een sportclub voor het eerst. Ik wil weer wat sociale contacten voor mezelf hebben. Dat is zo lang geleden en ik vind het daardoor best wel spannend.

Ik voel nu pas hoe uitgeput ik was. En ik weet nu ook dat ik het recht heb om hulp te vragen, om ruimte te maken voor mezelf.

Ben is niet veranderd. Nog steeds dezelfde jongen met zijn vaste routines en zijn eigen wereld. Maar ík ben veranderd. Ik voel me lichter. Minder alleen. En dat maakt mij een betere moeder.