Nienke's vriendin begrijpt niet dat zij de zorg voor Tom soms erg zwaar vindt

Eén ding was zeker, mijn vriendin en ik wilden allebei moeder worden.

Mijn vriendin Ellis is een schat. Ik ken haar al vanaf dat we 4 zijn. In de nieuwbouwwijk waar wij kwamen wonen werd Ellis mijn buurmeisje. We deden alles samen. We gingen naar dezelfde school, zaten in dezelfde klas, volgden dezelfde danslessen en we logeerden wat af met elkaar.

Als kleine meiden liepen we al achter de poppenwagens. Eén ding was zeker, wij wilden allebei moeder worden.

Als tieners stuurden we elkaar plaatjes van Ann Geddes die baby’s fotografeerde in hele grappige kleertjes. Ik heb haar voor haar verjaardag toentertijd zelfs een kalender daarvan gegeven.

Maar zoals zoveel in het leven, lopen de dingen anders dan je je voorstelde als tiener.

Ellis verhuisde naar de andere kant van het land om te studeren en leerde daar haar man kennen. Al snel was ze getrouwd en ik wist zeker dat er snel een kindje zou komen.

Maar die kwam er niet. Doordat zij en haar man nog erg jong waren nam het ziekenhuis hun kinderwens niet zo serieus. ‘Gewoon meer ontspannen’ of ‘Ga eens lekker op vakantie’ waren de meest gebruikte tips de eerste jaren.

Na 4 jaar kwam er een onderzoek waaruit bleek dat Ellis geen kinderen kon krijgen.

Haar wereld stortte in.

In diezelfde periode kwam ik erachter dat ik zwanger was van Tom. Ik was enorm blij, want ook ik probeerde al een tijdje zwanger te raken.

Door het verdriet van Ellis kon ze niet echt blij voor mij zijn, maar toen Tom geboren werd kon ze wel van hem genieten. Ze kwam vaak knuffelen en oppassen en met z’n drieën maakte we de leukste uitstapjes. Ellis ging scheiden en kwam weer terug in het dorp wonen, waardoor we elkaar vaker konden zien.

De ontwikkeling van mijn zoon Tom ging helemaal niet vanzelf.

Mijn man en ik maakten ons zorgen, hadden veel vragen en vonden de opvoeding op sommige momenten heel zwaar.

Tom bleef bijvoorbeeld nooit aan tafel zitten en kon snel huilen of boos worden. Ook speelde hij niet met andere kinderen en deed hij niks met zijn speelgoed behalve gooien.

Ik had het echt nodig om af en toe even van me af te zeuren.

Maar als ik mijn zorgen over Tom met Ellis besprak kwam er altijd een kort antwoord: ‘Ik wou dat ik een Tom had, hij is super lief.’ Of ‘ Wees blij dat hij er is.’.

Ik voelde mij dan enorm schuldig naar haar en naar Tom. Ik ben namelijk ook heel blij dat hij er is en ik vind hem ook superlief, maar dat betekent niet dat ik het soms even zat ben.

Ik besloot om niets meer over Tom te delen met Ellis wat het contact in eerste instantie rustiger en positiever maakte, maar daarna wel voor emotionele afstand zorgde.

Inmiddels is Ellis weer verhuisd. Dit keer naar het buitenland met haar nieuwe vriend. We spreken elkaar nu nog wel, maar niet zo regelmatig.

Het leven loopt soms anders dan je denkt, op alle vlakken.

Het kan je laten dromen, teleurstellen of geluk brengen. Maar ook geluk is hard werken en ik vind dat ik daar soms best even over mag klagen.