Een wandeling met Noortje door het 'toverbos'

Een lesje in geduld

Al jaren lopen Noortje en ik graag door het bos. Dit helpt haar bij het ontprikkelen. Noor komt er echt van tot rust en ik inmiddels trouwens ook.

In het begin was dat anders, ik had veel te weinig geduld en probeerde haar steeds te laten doorlopen. Tevergeefs, want Noor gaat in haar fantasiewereld en als ik daadwerkelijk vooruit wil, kan ik maar beter in haar wereld meegaan.

Vorig jaar was het verhaal van Frozen populair. “Sst mama, sluipen!”, zei Noor dan, haar vinger verticaal op haar lippen, iets door de knieën zakkend. “Anna zit gevangen”. “Oh jee, waar zit ze dan?”, fluisterde ik terug en keek vragend rond.

“Kijk daar boven in de boom. Ik ben Elsa, jij Kristoff”, verdeelde Noor snel de rollen. “We gaan haar redden!”. Ze doet alsof ze een groot touw naar boven slingert, wat niet helemaal lukt.

“Mama, jij klimt naar boven, ga haar halen” beveelt Noor. Ik loop naar de boom en doe alsof ik klim, wat uiteraard niet lukt. Noor duwt tegen mijn billen, “toe maar mama”. Ik schiet in de lach en vertel dat we toch echt een ander plan moeten maken. “Geef me dat touw nog eens” vraag ik, en ik slinger het denkbeeldig naar boven. “Ja, gelukt!” roept Noor en ik zucht van opluchting. Anna komt naar beneden en we kunnen dan eindelijk onze weg vervolgen. Voor de beeldvorming; we zijn nog geen 100 meter onderweg.

Afhankelijk van het verhaal zijn we wel/niet snel terug

We lopen altijd hetzelfde rondje, als je ‘gewoon’ wandelt, zal het maximaal twintig minuten zijn. Ook al loopt Noor nu stukken beter dan jaren terug, we doen er nog steeds een klein uurtje over, afhankelijk van het verhaal wat ontstaat. Noor wil weleens een ander pad inlopen, maar als ik dan vertel dat de ronde daardoor langer wordt, kiest ze gauw eieren voor haar geld.

Halverwege staat een bank, waar we altijd op gaan zitten, het seizoen maakt niks uit. Als de bank nat is hebben we een plastic tas bij ons om op te zitten. Het liefst gaat Noor er, in de zomer, languit op de buik op liggen. Ze luistert naar de vogels en kijkt rond. Helemaal in het moment. Ondertussen geniet ik lekker van de zon. Er ligt zand voor ons op het pad en soms tekenen we hartjes; of er liggen allemaal takjes en we maken er een kampvuurtje van.

Vorige week hadden we een wit, blanco, dubbelgevouwen A4-tje bij. “Dit is een boekje mama, met een verhaal en ik ga voorlezen”, vertelt Noor. “Mama trouwt met deze boom” leest ze. We staan stil voor een dikke eikenboom. “Ga maar een kus geven.”, komt er achteraan.

“Hè gatsie, dat staat vast niet in je boekje”, protesteer ik nog, maar Noor is onverbiddelijk. Ik plaats mijn lippen, heel voorzichtig net tegen het schors. “Goed zo”, vervolgt ze. “En ze leefden nog lang en gelukkig. Einde.”

Al spelend komen we vooruit

Ik schiet in de lach. Zo simpel kan het zijn. Niks geen inleiding, trouwen en klaar. Vervolgens wil Noortje verstoppertje gaan doen en gaat zelf tellen. Ik probeer achter een boom te gaan staan, maar Noor telt te snel. “En nog een keer, én nog een keer”, roept ze lachend als mijn poging steeds mislukt, haar boekje nog steeds in haar hand. Ik ren van boom naar boom en we hebben het grootste plezier. “We gaan ruilen, nu gaat mama tellen”, zeg ik als mijn adem op begint te raken en zo komen we langzaam vooruit.

Als er mensen aankomen gaat Noor altijd stilstaan. Die moeten eerst voorbij. Hondjes wil ze graag aaien en de meeste baasjes vinden dat goed en maken een praatje. En zo naderen we dan toch altijd weer het eindpunt. Ik heb een goede balans gevonden tussen meebewegen en aansporen. Altijd hetzelfde rondje maakt het voor Noor relaxt. Ze weet wat er gaat komen en hoever het is.

Het toverbos is echt ons ding

We wandelen wel vaker in een ander bos, maar dit is echt ons ‘toverbos’ geworden, zoals Noor het noemt. Papa is weleens mee geweest, maar dat werkt bij dit rondje niet. Dan kan ze niet helemaal los in haar verhaal.

Fysiek moe, maar mentaal volledig opgeladen komen we thuis. Dankbaar voor deze heerlijke moeder-dochter momenten.