Als zorgouder ziet Germa de contrasten soms opeens heel duidelijk

Het gaat gewoon zo

Waar de ene puber in ons huis, ploetert voor examen-toetsen. Bouwt de andere puber de ene na de andere duplo toren.

Waar de ene puber in de ochtend gemotiveerd moet worden om uit bed te komen, sta ik de andere puber in de slaapkamer ernaast te verschonen van een luier vol ontlasting.

En vaak gaat dat gewoon zo. Doe ik dat. Zonder daarbij stil te staan. Ondertussen entertain ik Ive of roep ik nogmaals naar Juss dat hij zijn bed uit moet komen.

Besef

En soms, dan denk ik opeens... 'wát ben ik in hemelsnaam aan het doen?'

Als ik soms mensen ‘hoor denken’ dat ik best iets meer zou kunnen doen. Meer doen in dagdagelijkse dingen of in de maatschappij. Of als ik dat mezelf hoor denken, dat het best allemaal wel moet kunnen.

Omdat het allemaal best normaal is. Want als Ive toch niet ... (noem een exces die Ive niet doet), dan kan ik toch makkelijk ... (noem iets wat voor mij een extra taak zou kunnen zijn).

Maar op de momenten dat ik mezelf afvraag wat ik in hemelsnaam aan het doen ben, wat ik dagelijks doe, merk ik pas hoe afwijkend dit eigenlijk is. En zo anders als ik had gedroomd. En zo anders als in het huishouden van zoveel andere mensen.

En soms. Zomaar opeens. Als ik andere moeders weer opleidingen zie beginnen, switchen van baan, vooruitgang in werk, huis of … wat dan ook; sta ik de volgende morgen weer Ive haar luier te verschonen. Maak ik moves om haar zo ontspannen mogelijk naar de dagbesteding te brengen.

Op tijd weer bij haar kdc (kinderdagcentrum) te staan om haar op te halen. Enzovoorts..

Hier en nu

Maar, ook op diezelfde dag, lig ik het aan het einde van de dag met haar in het grote bed. Haar blote voeten tegen de mijne. Haar knuffel-geluid. Een knuffelkonijn in m’n neus. En een stralende blik die de mijne vangt. De andere puber in de kamer ernaast praat door zijn microfoon, tegen zijn matties.

Ach, wat kan mij die hele buitenwereld dan schelen….

Het hier en nu telt. Met hem en haar.

Mijn pubers.