Autopech met een kind met een prikkelverwerkingsstoornis

Daar stond ik dan, in de bloedhitte, midden in Amsterdam met autopech op een rotonde. In de grote stad zijn de mensen niet altijd even geduldig heb ik gemerkt (om het maar even zacht uit te drukken).

Een hoop getoeter, boze gezichten en geschreeuw kregen we naar ons hoofd. Ik vond het heftig, maar voor Joah moet het echt vreselijk zijn geweest.

Net voor de rotonde brak mijn koppeling opeens af. Ik trapte het pedaal in om terug te schakelen voor de rotonde en ik hoorde een hoop gekraak en toen een hoop herrie in de motor. Van dat stuk alleen al merkte ik dat Joah van slag was. Hij is zo gevoelig. Hij merkt het ook altijd meteen als ik van slag ben en dus probeer ik voor hem altijd extreem rustig te blijven. Maar dat was in dit geval niet zo makkelijk.

Ik wilde het liefst de auto van de rotonde afrijden en aan de kant zetten, maar het maakte zowel lawaai en ik kwam met horten en stoten vooruit. Daarom besloot ik om de motor uit te zetten en de wegenwacht te bellen.

Door al het getoeter en geschreeuw achter mij lukte het mij niet om te bellen. Joah zat achterin met zijn handen op zijn oren heen en weer te bewegen en te jammeren.

Ik kan het niet aanzien als hij dat doet. Het breekt mijn moederhart. Het is een laatste roep om hulp van hem. Ik besloot daarom om uit de auto te stappen en wilde Joah meenemen naar een restaurantje op de hoek zodat hij even rustig kon worden en ik kon bellen. Maar door al het getoeter en mensen die precies langs ons toch op de rotonde wilden passeren was de weg naar het restaurantje voor Joah verschrikkelijk.

Ik kreeg hem gewoon niet uit de auto. Hij begon te trappen en te huilen, te schreeuwen, te krijsen en zichzelf te slaan. Ik heb hem zelden zo erg van slag gezien. En ik brak helemaal. Ik wilde hem vasthouden en hem troosten, maar dat was onmogelijk op dat moment.

Ik kon hem niet uitleggen dat het rustiger voor hem zou worden als hij eerst meeging door de drukte. Joah begrijpt dat soort dingen niet en dat maakt het extra lastig. Inmiddels was ik zelf ook in dikke tranen en toen kwam er gelukkig hulp.

Een hele pittige Surinaamse dame sprak een paar agressieve automobilisten stevig toe, waardoor de herrie een heel stuk minder werd. Drie mannen probeerde mijn auto beter aan de kant te zetten zodat er weer wat mensen langs konden en iemand anders haalde een flesje water voor mij en Joah.

Toe we meer aan de kant stonden, kwam de rust terug. Een buurvrouw opende haar huis voor ons en liet Joah even onder een kleedje op haar bank zitten. Het was precies wat hij nodig had. Even rust, even zachte spullen en even stilte.

Samen met die vrouw heb ik gewacht op de ANWB die mijn auto kwam wegslepen. Ze vertelde mij dat ze zelf een inmiddels volwassen zoon heeft met autisme en dat Joah haar aan hem doet denken. "Het komt goed", zei ze toen ik wegging.

"Er zijn echt genoeg mensen op deze wereld die weten wat je doormaakt, alleen weet je dat soms helemaal niet van anderen. En er lopen natuurlijk ook een heleboel mafklappers rond die er niks van begrijpen", zei ze daarna met glimlach en een Amsterdams accent.

Eenmaal thuis heb ik zelf nog een tijdje onder een dekentje gezeten. Ik moest ook echt even ontprikkelen van de dag.

Ik heb de aardige buurvrouw later nog een mooie bos bloemen gestuurd en denk nog vaak terug aan haar steunende woorden.