Een broodje rookworst tegen de tranen

Ton en Monique zijn 23 jaar geleden de ouders geworden van Sander. Zoals Ton het zelf zegt: 'Sander heeft geen steekje los, maar heeft er juist een paar teveel. Deze chromosoomafwijking heet het fragiele x syndroom en maakt Sander verstandelijk beperkt. Een bijzondere gozer dus.'

Ton schrijft verhalen over wat zij zoal meemaken. Sander gaat binnenkort uit huis. Hij gaat wonen in 't Homerushuis in Almere. Dit blog gaat hierover.

Alle toekomstige bewoners van ‘t Homerushuis zijn bekend en afgelopen zaterdag gingen ze voor het eerst kennismaken met elkaar

Dat was tijdens een middagje midgetgolfen in Muiderberg. Sander was daar ook bij. Hij gaat over een jaar in ‘t Homerushuis wonen, een woonvorm met begeleiding. Deze kennismakingsmiddag is de eerste stap in de overbruggingszorg. Voor het komende jaar is een heel programma uitgestippeld om de bewoners zo goed mogelijk voor te bereiden op het zelfstandig wonen. Deze begeleiding gebeurt zowel in groepsverband als individueel.

Afgelopen zaterdag was het zover. Hij ging kennismaken met zijn nieuwe buren en toekomstig begeleiders. Zijn vriend Nordin gaat daar ook wonen en was met ons mee.

Toen we bij de midgetgolfbaan aankwamen waren we ze meteen kwijt. Terwijl Monique en ik een paar andere ouders begroetten waren zij al naar binnen. Er stonden nog meer ouders in de rij om hun kids aan te melden. Ik zag over hun schouders dat Sander en Nordin door de begeleiders werden teruggeroepen. Als ik het goed zag werd hun naam aangekruist en kregen ze een naamsticker op. En weg waren ze weer. Ze liepen vrolijk naar andere bekenden en gingen al daar meteen druk in gesprek aan een tafeltje zitten.

We hebben ze gebracht, maar verder voelde ik me daar volstrekt overbodig

Ineens besefte ik het opnieuw. Hij gaat uit huis en start een leven zonder ons. Dit is natuurlijk fantastisch, maar ik werd er behoorlijk jankerig van. We hebben maar meteen rechtsomkeert gemaakt en zijn boodschappen gaan doen. Grote boodschappen doen we in Muiden bij de AH XL op de 'Maxis-gronden'. Zo noemde mijn moeder dat winkelcentrum. Daar is ook een Hema met een koffiecorner. Daar drinken we altijd een kop koffie met een gebakje of lunchen we met een broodje rookworst tussen de andere grijze koppen. Ja, we worden mooi traditioneel oud samen 😃.

Om de één of andere reden hebben we daar steeds diepgaande gesprekken. Dit keer over mijn jankerigheid.

Waarom schiet ik steeds vol bij het idee dat hij uit huis gaat?

Samen gamen en over voetbal kletsen zal dan veel minder kunnen. Of is het gewoon de straks lege plek op de bank? Natuurlijk ga ik hem missen, maar dat voelt niet als de reden.

Toen Monique vroeg of het misschien opluchting was voelde ik een brok in mijn keel. We hebben nu al meer dan 6 jaar gezocht naar een toekomst voor Sander, waar hij ook zonder ons gelukkig zal blijven. We hebben intensief aan meerdere woonprojecten meegewerkt. En telkens waren er spannende momenten of het wel zou lukken. En dus ook de angst dat het zou mislukken. Ik jank dus van opluchting.

‘t Homerushuis wordt nu gebouwd en wordt zijn toekomstige woonplek.