Een inclusieve samenleving begint bij onze kinderen

'Doei domme downie,’ galmt het over het sportveld naast de school van Mees

‘Ja, daag domme mongool,’ gilt het andere meisje terug. ‘Hé!!’ roep ik bozer dan de bedoeling was. ‘Dat zeg je niet meiden!’ Van schrik slaat het meisje haar ogen neer.

Ik stap van m’n fiets. ‘Wij hebben een dochter met Downsyndroom die jouw mongolen scheldwoord gelukkig niet begrijpt. Maar er zijn genoeg kinderen met Downsyndroom die het wel begrijpen. Jouw opmerking is echt heel kwetsend,‘ zeg ik inmiddels minder boos, want het meisje krimpt zo ontzettend in elkaar dat ik me even afvraag of ze niet aan het huilen is.

Het is geen 'kwajongen' die geen idee heeft wat hij zegt, het is een leuke meid uit groep acht of misschien wel de eerste klas.

Zij zou toch beter moeten weten? Zou het me daarom zo raken?

Ook komen de woorden 'domme downie' harder aan dan 'domme mongool.'

Toch heb ik met haar te doen. Ik snap ook wel dat dit soort onhandige opmerkingen er soms uitfloepen. Al denk ik ook dat deze meiden met andere woorden afscheid van elkaar hadden genomen als ze op school – of waar dan ook - iets hadden geleerd over een inclusieve samenleving. Over wat het betekent en hoe het voelt om 'anders' te zijn.

Een inclusieve samenleving begint bij onze kinderen. Daar ben ik van overtuigd!

Ik weet zeker dat ze het niet hadden gezegd als ze waren opgegroeid met iemand met Downsyndroom. Of in een aangepaste speeltuin samen hadden gespeeld met iemand met een beperking.

Inclusie gaat niet over mensen met een beperking die mee moeten draaien in de 'reguliere' wereld. Inclusie gaat over wat er in de 'reguliere wereld' moet veranderen, zodat mensen met een beperking zich thuis en welkom kunnen voelen.

En dat hoeft niet altijd wat te kosten. Hoe eenvoudig en goedkoop is het om te stoppen met dit soort kwetsende opmerkingen. Het is in ieder geval een begin!