Een trein-uitje met Ive

Germa schrijft regelmatig blogs over haar leven met dochter Ive. Ive heeft een chromosoomafwijking genaamd Tetrasomie 18p. Daardoor heeft zij de ontwikkelingsleeftijd van een peuter/kleuter. Dit keer schrijft ze over het trein-uitje dat ze onlangs met Ive maakte.

Ive mag kiezen wat ze wil doen

Het is herfstvakantie, en Ive mag kiezen wat ze wil gaan doen. Vaak kiest ze voor vliegtuigen kijken of naar een restaurantje. Maar dit keer koos ze voor een uitje met de trein. Het klopte dat dat al weer een tijdje geleden was.

We gingen met de auto naar het station; een kleiner station waar we nog gratis kunnen parkeren. Want helaas past de rolstoel niet mee op de duofiets.

Zoals bij bijna elk uitje hebben we wat tegenslag

Bij aankomst blijkt de lift kapot. En dat is niet de eerste keer waardoor een uitje anders begint dan we hoopten… Gelukkig is er een aardige man die me wil helpen om de rolstoel naar het perron te tillen, zodat ik met Ive kan praten en haar uit kan leggen dat de lift het niet doet en wat er nu van haar word verwacht: namelijk toch de trap zelf op te lopen. Gelukkig kan ze dat, maar kost het haar veel energie en geeft het haar prikkels.

Ze is om te praten en dus nemen we de trap. Met maar een paar keer knijpen (zij mij), komen we redelijk ontspannen boven. Ik bedank de meneer ontzettend, want waar zou ik zijn geweest zonder zijn hulp?

We wachten op de trein. Ive kletst in haar eigen taal honderduit. De klanken zijn blij en ontspannen. Ze trekt de aandacht van veel mensen in en rond het perron. Bij de meesten verschijnt een glimlach.

Ive trekt de aandacht van medereizigers

We stappen in en hebben een ontspannen en gezellige reis. Vaste prik is altijd, om even wat winkeltjes te bekijken. Lees: we lopen een rondje door Hoog Catharijne en kijken vanaf buiten de winkels binnen, maar de speelgoedwinkel kan uiteraard niet worden overgeslagen.

Ive stapt uit de rolstoel en voelt de veiligheid om zelf rond te kijken. Haar oog valt, zoals ik had verwacht, op klei. Ze mag van mij een setje met potjes uitkiezen en samen gaan we blij de winkel uit.

Onderweg naar de stationshal terug, trekt Ive de aandacht van medereizigers. Sommigen kijken lang. Zonder mimiek. Soms een blik van "u doet het goed mevrouw." of "Sjonge, u liever dan ik". Maar misschien beeld ik me dat ook wel in.

We halen heerlijke patatjes als lunch en Ive wacht geduldig. We zitten niet veel later op het perron en Ive stalt haar nieuwe potjes klei en de patatjes naast zich uit. Ze straalt. Kletst. En neemt de omgeving in haar op. Ze joelt. Zwaait naar iedereen die voorbij komt lopen.

In het hier en nu

Even hang ik boven de situatie. Mijn 15 jarige dochter die enorm geniet. In het moment is. Iedereen onbevangen tegemoet gaat met een blije ‘hallooo’ en daarbij enorm laat zien hoe blij ze is met haar nieuwe potjes klei en patatjes op het station. Hier. Nu. Samen.

Ik zie de vele gehaaste mensen. De mensen die niet kijken. Of juist wel, maar dan staren. Of lief terug lachen. Of in eerste instantie niet lachten maar pas nadat ze Ive naar hen lachte.

Deze kleine gebaren: het lachen naar elkaar. In het hier en nu zijn. Haar trots. Rust.

Ik gun het iedereen hier op het treinstation!