Even voelen wij ons 'normaal'

Uitgenodigd door Stichting Opkikker

We rijden het terrein op van het museum waar we vandaag een dagje uit zijn. We zijn hier op uitnodiging van Stichting Opkikker. Alle vier hebben we er ontzettend veel zin in. Juss nam vrij bij zijn zaterdagbaan en Ive vertelden we het pas vlak voor vertrek.

De parkeerplaats begint al aardig vol te lopen. Alle genodigden van Stichting Opkikker ontvangen vooraf een vlaggetje, die je aan je auto kon bevestigen. Nou, aan de vlaggen te zien zijn we niet de enige. Wauw!

Allemaal bijzondere gezinnen

Elke vlag staat voor een bijzonder gezin. Met één of meerdere bijzondere kinderen. Het raakt me. Wij zijn dus ook eigenlijk helemaal niet zo bijzonder, zoals het voor ons wel vaak voelt tussen alle gewone levens, die maar door denderen. Die maar kunnen, doen en mogen. Wat er voor ons niet in zit. Nu niet. En nooit niet.

Hier. En nu. Zoveel gezinnen, die in veel opzichten overeenkomsten vertonen met ons leven. Met onze keuzes. Met onze gevoelens.

Even voelen wij ons 'normaal'

Ik zeg tegen Juss: "En dan opeens ben je niet 'alleen', Juss". "Nee", beaamt hij een beetje onder de indruk. En nee, het maakt het verdriet dat er met regelmaat is, niet minder. Of zachter. Maar wel draagbaar. We zijn niet alleen. Ook niet in het gedrag van Ive. Of in haar fysieke beperkingen. Of de uitdagingen voor ‘later’. Of de angst ons leven te verliezen en het 'hoe moet het dan verder'- gevoel.

Ik spreek deze ouders niet, maar ik weet dat boven deze auto’s met de opkikker vlag, veel van dezelfde vragen hangen. En dat is fijn. Warm.

Even wat minder aangekeken worden, hoewel er nog steeds ‘gewone' mensen in het park zijn. En ja, die kijken. Maar omdat we vandaag met meer zijn voel ik me anoniem. En gewoon. Heel gewoon. En dat is heel fijn!

We genieten allemaal van deze dag. Van de investering in ons als gezin, de liefde en compassie van de stichting en hun lieve vrijwilligers.

Zo hangen er spandoeken met lieve teksten, die echt binnenkomen. Iedereen lacht, ondanks af en toe een spetter regen. Niemand kijkt op van een harde gil of een rolstoel. Er wordt voor ons gezorgd (ontzorgd) en we kunnen lekker op ons gemak het park door.

Waarom doen we dit eigenlijk niet vaker?

Ive geniet ontzettend van het ‘uit’ zijn. Ook zij lijkt zich heel goed te realiseren dat dit echt een dagje uit is. Want eerlijk gezegd doen we dit niet zo vaak als gezin, zonder zo’n initiatief als deze of een familie aangelegenheid dat vraagt om een uitje. Even steekt me dat, want waarom gaan we dat uit te weg? Stof tot nadenken…

Maar vandaag, kunnen we gewoon even 'normaal' zijn. We hoeven ons geen uitzondering te voelen. Al is het maar even. We zijn er intens dankbaar voor.