Spiegelen van gedrag en gevoel

Kinderen voelen het vaak feilloos aan

Herken je dit: jij zit niet lekker in je vel, jouw kind voelt dit aan. Nou dat ervaren wij hier heel sterk.

Dat 'aavoelen' begint vaak al bij een baby. Als jij stress hebt, voelt je baby dat haarfijn aan en gaat dan waarschijnlijk ook jammeren.
Onze kinderen moeten het van mimiek hebben. Ze kunnen zich vaak (niet zo goed) uiten. Ze kijken vaak naar ons gezicht. En lezen en voelen de sfeer die er hangt.

Nathan had als klein jochie al een voelspriet extra. Enorm gevoelig op geluid, maar hij hoorde altijd alles aan je stem. Toen hij klein was hoorde hij niet wat we zeiden, maar alleen de manier waarop we het zeiden. Zeiden we iets op een zielige toon, ging hij huilen. Zeiden we iets heel blij, ging hij lachen.

Soms testen we hem, door iets liefs op een zielige manier te zeggen, ging hij huilen. En andersom ook. Plagen met een lieve stem, ging hij lachen.
Inmiddels snapt hij de woorden. Dat is heel fijn. Maar het spiegelen blijft.

Wij zijn een voorbeeld voor onze kinderen

Nathan verslikt zich vaak. Als baby nog meer. Zijn slik functie is niet zoals het moet zijn en doordat hij altijd speekselvloed en slijm heeft, gaat het nog weleens mis. Toen hij kleiner was en nogal eens (bijna) wegzakte buiten bewustzijn, raakten wij weleens in paniek. Het is enorm eng en heftig om je kind naar zuurstof te zien snakken. Beelden die altijd bij zullen blijven. Maar als hij dus zo benauwd was, keek hij altijd naar ons gezicht. Wij paniek, hij paniek. Als wij rustig bleven, dan bleef Nathan ook veel meer rustig.

Ik vergeet nooit meer hoe hij heerlijk ging douchen. Ik hielp hem, was alleen thuis. In de douchestoel, ongeveer 4 jaar geleden. Hij had zoveel plezier, was ook niet ziek of iets dergelijks, maar ineens verslikte hij zich. Hij kwam er maar niet uit. In de douchestoel kon ik hem niet goed helpen. Ik moest rustig blijven en dat lukte gelukkig. Ik was ermee bekend. Uiteindelijk kwam hij eruit. Snel naar de zuurstof gereden en toegediend. Wat een enorme schrik. Ik stond te trillen op m'n benen, uren erna trilde ik nog. Maar voor Nathan bleef ik rustig.

Toen hij weer veilig en wel in z'n stoel zat belde ik m'n man. Even eruit gooien. Dat deden we vaak, na iets heftigs, even iemand bellen. Vaak belde ik eerst m'n man, dan m'n moeder en anders m'n zus. Maakte niet uit wie er oppakte. Maar even verhaal delen. Dat hielp altijd wel. En zo hoefde Nathan geen last te hebben van die emoties. Want als ik zou huilen of in paniek raken waar hij bij was, dan zou hij mee gaan doen, met als gevolg weer meer slijm.

Spiegelen toepassen in het dagelijks leven

Spiegelen is ook iets moois, je kunt er vaak veel mee bereiken. Met allerlei doelgroepen. Maar ook gewoon bij elkaar. Als ik ergens binnenkom voel ik de sfeer. Dit is bijvoorbeeld al zo bij winkelpersoneel of in restaurants. Pas waren we in een speelpark. Enorm vriendelijk en blij personeel. Dat geeft zo'n verschil met mensen die geen zin hebben in hetgeen ze doen. Want dat voel je vaak ook.

Ik werk bij ouderen met de ziekte dementie/Alzheimer. Daar is het spiegelen ook enorm. Wil jij opschieten? Dan gaat dat zeker niet lukken. Blijf je rustig, kijk je de mensen aan, ben je duidelijk en vriendelijk... dan lukt alles veel beter.

En ik denk dat dat in iedere zorgsector geld. Maar ook zonder het zorgen. Wat je zaait, dat zul je oogsten. Jouw kind voelt je aan. Dat is super mooi, maar soms ook super lastig.

Nathan z'n ogen kunnen soms dwars door me heen kijken. Ik vertel hem dus ook als ik erg moe ben of als ik verdrietig ben of gefrustreerd. Hij leert ervan, wij leren er samen van. Want zo leert hij ook om het te herkennen. Zelf is hij nooit boos. Soms wel verdrietig, maar dat is maar heel soms. Inmiddels kan hij via zijn Tobii aangeven wat hij herkent. We vertelden pas iets wat er was gebeurd, hoorden wij opeens: "gemeen". Ja klopt Nathan, dat was gemeen.

Je oogst wat je zaait

En de gave die Nathan heeft is ook het spiegelen. Zonder dat hij het weet, kan hij ons enorm blij maken. Soms legt hij z'n hand op je arm, kijkt hij je aan, alsof hij wil zeggen: komt goed mama. Of als ik heel druk ben, hoor ik op zijn Tobii: Ik ben trots op jou. Heb ik iets voor hem gedaan klinkt er: bedankt. En zo kunnen we het ook omdraaien. Kinderen kunnen van ons veel leren, maar wij ook van hén. Zien wij die 'kleine' dingen die ze ons bieden? Dat handje? Die blik? Dat lieve woordje? Ook Rebecca zijn zusje kan dit en ik denk alle kinderen. Ze voelen ons aan, willen ons op hun manier helpen.

Laten wij ze helpen? Nee, ze hoeven niets op hun kleine schouders te nemen. Maar als jij zo druk bent en ze willen iets doen, mogen ze je dan wel helpen? Al helpt het soms de verkeerde kant op en duurt het daardoor nog langer... Wat jij bij hun doet, doen ze terug. Wat jij hun voordoet, doen ze na.
Hoe jij met jou kind met beperking omgaat, zien de andere kinderen. Ze doen je na.

Wie zijn wij?
En hoe zien wij anderen spiegelen?
Soms is die spiegel echt nodig. Want dan kom je daardoor jezelf tegen. Soms is die spiegel confronterend. Maar gelukkig meestal is die spiegel enorm waardevol en maakt hij blij.