We hebben een weglopertje

Op verkenning

Al sinds dat Joas kan lopen (en dat was pas met 2,5 jaar) komen wij ogen te kort, want hij was altijd bezig om de ‘wereld te ontdekken”, lees: te ontsnappen. En waar je dit uiteraard ook ervaart met je andere kinderen is het grootste verschil dat het over gaat bij je andere kinderen. Joas is inmiddels tien jaar, bijna elf en nog steeds bezig met de ‘wereld verkennen’.

Toen Joas op vierjarige leeftijd begon op de basisschool zeiden wij er meteen bij: "het is een weglopertje en bovendien, hij ziet geen gevaar. Dus je moet er echt op letten". Gelukkig had hij op school één op één begeleiding en is het geloof ik maar één keer voorgekomen dat ze hem even kwijt waren. En als ik terugdenk, ik weet het niet heel goed meer, maar zat hij toen binnen ergens verstopt in een hoekje te spelen, geheel onschuldig.

Laatst deelde ik zelf een filmpje van onze deurcamera dat Joas de garage uit kwam, dikke rugtas op zijn rug, volgepropt met zooi, het fietsje van zijn zusje mee en daar ging hij...op pad. Dit maakte heel veel reacties los bij mensen. Ben je hem ooit al eens kwijtgeraakt? Doet hij dit dagelijks? Wij hebben op alle deuren een knip zitten. Is hij ver gekomen?

Ik zie aan zijn gezicht als hij wat van plan is

Ik denk dat ik een soort van zesde zintuig heb ontwikkelt voor Joas en waar hij zich om me heen bevindt. Ik hoor het als hij de trap op gaat (en ik heb hem liever ook niet alleen boven). Ik hoor het als hij beneden zijn tas aan het vol stouwen is met speelgoed, de föhn, citroenen, zwembroek, stiften... zeg het maar, alles gaat die tas in. En ik hoor het dus ook 99,99% van de keren dat hij in de garage aan het rommelen is en hij de garagedeur opent. Ik kan vaak aan zijn blik al zien dat hij iets van plan is. En ja, die garagedeur is vaak op slot, maar nu er meerdere kinderen zijn die wel zelfstandig de buurt in kunnen is het haast geen doen om die deur op slot te houden de hele dag.

Om antwoord te geven op de vraag, ben je hem ooit al eens kwijt geraakt? Als ik nu nadenk, in die bijna elf jaar, kan ik drie/vier momenten opnoemen. Nou… best goed toch?

Waar is Joas?

Eén keer was in de dierentuin. Ik keek naar Joas, ik keek naar Jens en ik keek terug naar Joas… en die was weg. Nu ben ik niet meteen in paniek, maar toen ik hem na tien minuten nog niet had gevonden werd ik wel een beetje onrustig. Wat bleek, hij was naar het restaurant gelopen, tien meter vanaf de plek waar we stonden en was daar dikke vrienden aan het worden met de bezorg-robot die daar rondreed.

Een andere keer was tijdens een verjaardag bij ons thuis. We waren dus gewend om de knip op de voordeur te doen, waar hij niet bij kon. Maar doordat er elke keer visite binnenkwam, een keer vergeten. En opeens… Joas weg. Ik snel naar buiten. Ik keek rechts, geen Joas. Ik keek links en zag net een blond koppie achter de heg verdwijnen. Hij had besloten dat hij naar de speeltuin wilde… zucht!

De derde keer was een aantal jaar geleden op de camping. Gelukkig zaten we op een veld met mensen die vrijwillig ook een oogje in het zeil hielden, maar die ene keer... weg! Naar voren gelopen op de camping, naar achteren. Met de fiets heen en weer. Waar zat hij? In het toiletgebouw naast ons veld. Hij moest plassen en zat wel lekker, denk ik. Oh en op diezelfde camping waren we hem kwijt in de indoorspeeltuin. Wat bleek, hij zat vast, helemaal bovenin het topje van het toestel en durfde niet meer naar beneden. Ik heb toen democratisch besloten dat Wilfred de redder mocht zijn.

En ja, hij heeft een GPS horloge en we hebben Airtags. Maar ja, hij verdwijnt juist op de momenten dat hij die niet om heeft natuurlijk 😊 Ondanks alle maatregelen die we al nemen, blijft het ogen voor -en achter hebben.